Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Qupperneq 17

ODDUR H. ÞORLEIFSSON:
ÞAÐ er í júlí, þessum yndælasta allra
sumarmánaðanna og þeim, sem laxveiði-
menn tengja mestar vonir við. Um miðj-
an júlí fer sjóbirtingurinn að ganga í
árnar, c*g er þa'ð vænsti fiskurinn, sem
fyrst gengur — eins og er með laxinn. —
Það er þessi staðreynd, sem veldur óróa
hjá nokkrum veiðifélögum, og þar sem
allt leggst á eitt um góðar veiðhorfur,
svo sem gott veður, smástreymi í sjó og
góður tími á sumri — sem sé miður júlí
— verða félagarnir á eitt sáttir um að
nauðsynlegt sé að skreppa austur að
Hrauni í Ölfusi.
Það eru kálir og vongóðir félagar, sem
aka létt austur fyrir Fjall að afloknu
dagsverki. Það finnst mörgum einkenni-
legt hvað tilhlökkun um væntanlega
veiði gerir menn létta í skapi — svo
barnslega glaða, eða hver kannast ekkj
við breytinguna, sem verður á fullorðn-
um manni, þegar hann er kominn í veiði-
gallann? Hann er ekki lengur hinn virðu-
legi btngaái, hann hefur endurheimt
æsku sína, hann er aftur orðinn áhyggju-
laus unglingur.
Er við komum að Kambabrún nemum
við staðar og njótum hins sígilda útsýnis.
Einum félaga okkar, sem ekki hefur
komið að Hrauni áður, er bent á Ölf-
usána, þar sem hún breiðir úr sér neðst,
og er hann fræddur á því, að þar sem
langur sandbakki skilur á milli sjávar og
árinnar, sé ákvörðunarstaður okkar. Nú
er ekið niður Kamba, beinustu leið að
Hrauni. Vegarspottinn frá þjóðveginum
að Hrauni er nokkuð slæmur yfirferðar
— en slysalaust komumst við niður að
tvíbýlinu að Hrauni, nemum þar staðar
og spyrjumst fyrir um Ölaf bónda. Hann
Veiðimaðurinn
7