Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Síða 20

en þegar hún hafði verið greidd, kom í
ljós, að ég var eigandi fisksins. Það var
mikill vonbrigðasvipur á granna mínum,
þegar hann sá á eftir þessum fallega
fimmpundara ofan í veiðpoka minn.
☆
Skyndilega er ég hrifinn upp úr þess-
um þönkum við það, að félagar mínir
kalla á mig — og leynir sér ekki ákafinn
í röddum þeirra. ,,Það er fiskur á hjá
þér!“ Ég hleyp að stöng minni. Hún
stendur þarna í letingjanum, kengbogin
og titrandi. Línan rennur viðstöðulaust
út. af urgandi hjólinu, og er ég gríp
stöngina finn ég að vænn fiskur er búinn
að bíta á hjá mér. Hann liggur þungt í
og hreyfir sig liægt fyrst í stað. Ég vind
inn hjólið og ætla að reyna að
lokka hann nær landi, en allt í einu
strikar hann góðan spöl og tekur út 50
jarda af hjóli mínu. Ég læt, fiskinn ráða
lerðinni. Svona gengur þetta í þófi góða
stund, maður og fiskur togast á. Alit í
einu stekkur hann, og lallegur fiskur
kenntr í Ijós. Þessum má ég ekki tapa.
Félagar mínir, þeir sem næst mér standa,
draga inn færi sín, til þess að koma í veg
fyrir læraflækju. Hann er nú farinn að
þreytast, og nú kemur að leikslokum.
Auðvelt er að landa fiski upp á sandbakk-
ann, enda gengur það greiðlega. Hnött-
óttur áttapundari liggur þarna á sandin-
um. Oneitanlega er laxinn glæsilegur
fiskur, og gaman er að þreyta kapp við
liann, en nýrunninn sjóbirtingur gefur
ii uim Iít’ð eftir í ytra útliti, og að glíma
\ið nann er íþrótt, sem hægt cr að unt
sér við.
☆
Það er farið að líða nokkuð ;í nóttina,
sólroðinn er nú að baki Ingólfsfjalls, og
eftir skamma stund kemur sólarkringlan
í ljós. Fuglar eru komnir á stjá, kliður-
inn í þeim blandast sjávarniðnum, er
berst frá ströndinni, er iiafaldan skellur á
hana. Við dvæljumst jaarna enn nokkra
stund. Ég veiði nokkra sjóbirtinga í við-
bót, en svo kemur að því, að fiskur gerist
tregur. Nú er kominn tími til að hætta
veiðinni, og við drögum inn línur okkar
og tökum sundur stengurnar. Vatn er
byrjað að hækka í ánni, og ekki seinna
vænna að fara af stað með bílinn. Við
tökum saman pjönkur okkar í flýti og
ökum af stað heim á leið. Þessi fagra sum-
arnótt hefur enn einu sinni fært okkur
heim sanninn um það, hverju veiðiíþrótt-
in fær áorkað til sálar- og líkamlegrar
uppbyggingar.
☆
Þá er sögu minni lokið. Mig langaði til
að segja ykkur hana, þótt hvorki lax né
fluga leiki hér aðalhlutverkin. Laxveiði-
menn verða nú að horfast í augu við þá
staðreynd, að stöðugt verður verra og
verra að komast í laxveiðiár, enda skilj-
anlegt, þegar veiðimönnum fjölgar jafn-
hratt og látlaust og nú. F.n enn sem kom-
ið er, er liægt að komast í silungsveiði-
vötn með sæmilegu móti, þrátt fyrir
þessa offjölgun. Ég hef orðið var við það
hjá mörgum laxveiðimönnum, að þeir
hafa lítið, eða aldrei, fengist vi'ð silungs-
veiðar. Ég vildi benda þeim á, að silungs-
veiði er ágætis ,,sport“, einkum ef notuð
eru rétt áhöld. Það er sannarlega ekki
léleg skeinmtun, að veiða silung á sjö til
níu feta flugustöng, ásamt jieim fíngerðu
veiðarfærmn, sem þeim eiga að fylgja. Og
eitt helur siiungsveiðir t~"m yfir lax-
10
\ •• *r>J \\ «í \V