Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Blaðsíða 29

SALAR:
Við
vötnin
ströng.
ÞAÐ hafði rignt um nóttina. Klukkan
var að verða sjö. Sólin var tekin að skína
á rennvota jörðina, og droparnir á strá-
unum glitruðu eins og dýrustu perlur. —
Morgunn í júní, og ég á leiðinni til að
veiða lax, ef. . . .
Hvílík kyrhð og fegurð livílir yfir þess-
um döggvotu, sólbjörtu júnímorgnum
við laxána. Ég legg leið mína niður fyrir
fossa, sem svo er kallað, — jressa gamal-
kunnu leið, sem svo margir liafa farið,
ýmist vongóðir og bjartsýnir eða með
brostnar vonir. Ósjálfrátt greikka ég
sporið, þegar nær dregur veiðistöðunum.
Vatnið er livítt og slétt í morgunsólinni.
Fuglarnir fylla alla voga og syngja sína
þakkargjcirð. Þeir þoka sér frá landinu
þegar ég nálgast. En rétt að baki mér sé
ég þá aftur snúa til baka. Ég er nú kom-
inn að bátnum, rétt ofan fossanna, og
ræ þar yfir ána.
Þegar báturinn kennir grunns og ég
stíg í sandinn, finn ég að fæturnir skjálfa
lítið eitt. Nú, þetta er of mikið af því
gcíða, hugsa ég. Það er óþarfi að titra eins
og feyskið sprek fyrr en eitthvert líf sézt.
En vígahugurinn ágerist stöðugt. Augun
stara í vatnið, í von um að sjá lífi bregða
þar fyrir.
Vel þjálfað auga veiðimannsins skynjar
hina minnstu hreyfingu á vatninu, og
blik af fiski hefir oft bjargað frá öng-
ulsári. Nú er ég konrinn á liinn alræmda
en jafnframt rómantíska veiðistað, sem
svo margir veiðimenn liata, en aðrir dá.
Ég er í hópi þeirra síðarnefndu, hefi
ofurást á staðnum. Allt hjálpast til að
gera veiðistað þennan eftirminnilegan
hverjum þeim, sem þangað leggur leið
sína: Andstæðurnar í náttúrunni, gróð-
urinn og auðnin, vatnsflaumurinn, sem
beljar fram með ógnar þunga.
Vkidimaðurinn
19