Veiðimaðurinn - 01.12.1972, Qupperneq 5

segjast trúa öðru en því, sem þeir geti
séð og þreifað á, og afneita allri hulinni
heimsstjórn og forsjá, bera eigi að síður
í brjósti óskir um betri heim. Trúin á
tómar tilviljanir og tilgangsleysi lífsins
er líka trú, þótt hún sé rislág og geti
aldrei flutt fjöll.
Þetta mun víst þykja orðinn æði
langur útúrdúr frá hugleiðingum mínum
í upphafi þessa máls um veðráttuna sl.
sumar. En mér er gjarnt að leiða hugann
að þessu efni, og svo er eflaust fjölmörg-
um öðrum farið, þótt þeir gefi sér til
þess misjafnlega mikinn tíma og hafi
misjafna trú á því, hvaða árangur slíkar
vangaveltur beri. Þessar lmgsanir leita
t. d. oft á mig þegar ég er að veiða. Veð-
ur og vindur ráða þar, svo sem allir veiði-
menn vita, miklu um árangurinn af veiði-
tilraununum. Enginn veiðimaður kemst
hjá að leiða liugann að því efni. llann
lítur til lofts, gáir að skýjafari, horfir í
árstrauminn, athugar hvort áin er að
vaxa eða minnka, spáir í áttina og veður
nœsta dags. Og oft hef ég dáðst að því,
livað fiskurinn virðist veiðimanninum
miklu glöggskyggnari og vitrari í þessum
efnum, hvað t. d. laxinn finnur betur á
sér allar breytingar , sem í vændum
eru. Það er víst kallað eðlisávísun, en
ekki rökrœn ályktun þess hæfileika, sem
við menn nefnum skynsemi og teljum
okkur eina vera gædda af öllum lífverum
jarðar. Það gildir einu, hvað menn kalla
þetta, en staðreyndin er sú, að fiskur-
inn snýr þarna þrásinnis á okkur og það
svo rœkilega, að væri liann gæddur
kímnigáfunni, sem við stærum okkur svo
mjög af, að við getum engri annarri líf-
veru unnt liennar heldur, mundi hann
oft gera gys að fávizku okkar og hver
veit reyndar nema hann sé að því, t. d.
þegar liann stekkur og leikur sér allt í
kringum fluguna hjá okkur, glefsar jafn-
vel í hana eða slær sporðinum í línuna,
svo að hjarta okkar tekur kipp, af því
að við höldum að hann sé að taka! Við
erum nú ekki enn, þrátt fyrir allt hugvit-
ið og langa reynslu, fróðari en það um
eðli hans og atferli, að við höfum ekki
hugmynd um, hvers vegna hann er að
þessu. Við höfum gert okkur um þetta
ýmsar hugmyndir, en það er öldungis
óvíst að noklcur þeirra fái staðist.
Náttúran er dularfull og býr yfir ó-
teljandi leyndardómum, sem við botnum
ekkert í enn sem komið er. Umhverfið
orkar á okkur, ekki eins á alla. Líklega
er það rétt, að engir tveir sjái nokkum
hlut með sómu augum eða finni ná-
kvœmlega sömu áhrifin af því, sem þeir
sjá. En öll verðum við fyrir áhrifum af
umhverfi okkar. Fjöll og ásar, klettar og
hólar og áin sjálf, ekki sízt, örva ímynd-
unaraflið og vekja a. m. lc. marga til vit-
undar um sameiningu okkar við þetta
allt, að við séum hluti þessarar heildar,
þótt okkur finnist að jafnaði að við
stöndum þar utan við, já, séum meira
að segja lierrar yfir því öllu.
Maður sem þótti einkennilegur í hátt-
erni og lífsskoðunum, á einhverntíma að
liafa sagt, að mannlífið væri sjúkdóm-
ur í skópuninni. Þeir sem á það hlýddu,
tóku því sem hverju öðru sérvizkuhjali
úr hans munni, en með hliðsjón af því
hvernig maðurinn hefur misþyrmt nátt-
úrunni og umhverfi sínu síðustu tvær
aldirnar, útrýmt lífverum, eytt gróðri og
unnið hvers konar spjöll á sköpunarverk-
VEIÐIMASURINN
3