Veiðimaðurinn - 01.12.1972, Side 33

Barbi Friðriksson formabur SVFR.
Starfsemi SVFR.
Flutt á Rotaryfundi 1972.
Herra forseti! Góðir félagar!
Eg hef verið beðinn að segja hér nokkuð
frá starfsemi Stangaveiðifélags Reykjavíkur,
og er mér það bæði ljúft og skylt.
Stangaveiðifélag Reykjavíkur var stofnað
vorið 1939 af um 48 manns. Fyrsti formaður
félagsins var Gunnar Espólín Benediktsson,
hrl. Félagið var stofnað í þeim tilgangi að
taka Elliðaámar á leigu til stangaveiði, og
samdi félagið við Reykjavíkurbæ um leig-
una, en Elliðaámar voru þá þegar orðin
eign Reykvíkinga.
Eftir niðurlægingartímabil það, sem Ell-
iðaárnar höfðu orðið að þola, á tímum kistu-
veiði Thomsens, höfðu þær náð sér mjög vel
á strik, og það svo, að þær voru um tíma,
eftir síðustu aldamót, taldar gjöfulastar
laxveiðiáa hérlendis, og ef til vill á öllum
Norðurlöndum. Kom það meðal annars
fram af ummælum þeirra stangveiðimanna
brezkra, sem um árabil höfðu árnar á leigu
og loða nöfn þeirra enn við ýmsa beztu
veiðistaði í ánum.
Það gerðist svo, er virkjunarframkvæmd-
ir komu til sögunnar i Elliðaánum, að laxa-
stofninn tók að minnka. Er bezt lét, höfðu
árnar gefið allt að 1800 laxa á 3 stengur
yfir sumarið, en eftir 1926, er stíflur höfðu
verið gerðar, bæði við Árbæ og við Elliða-
vatn, tók hins vegar fyrir laxagöngur úr
ánum í Eliðavatn, og þverár þess, Hólmsá,
Suðurá og Bugðu. Þar höfðu verið aðal rið-
og uppeldisstöðvamar. Brá nú svo við, að
á nokkmm árum minnkaði veiðin úr allt að
1800 löxum í rúma 400. Þótti þá forráða-
mönnum Reykjavíkur nauðsynlegt að grípa
til ráðstafana til þess að bjarga ánum. Knud
Ziemsen, þáverandi borgarstjóri, sýndi mál-
inu mikinn áhuga, og fyrir áhuga hans var
tekið að kaupa seiði, sem Árni bóndi á Al-
viðru við Sog, ræktaði þá í frumstæðu klak-
húsi þar eystra. Þetta var að vísu í smáum
og endaði með stökki, að annar lax stökk
samtímis, 2 til 3 metrum utar, en samhliða
þeim, sem var á færinu. Stræðarmunurinn
var svo gífurlegur að ég varð alveg undr-
andi. Svona stóran lax hafði ég aldrei séð,
og ef ég reyni að áætla stærðina, er algjört
lágmark, að hann hafi verið helmingi
þyngri en sá, sem var á færinu, en trúlegra
þætti mér að munurinn væri meiri.
Þetta var mjög skemmtileg tilviljun, að
laxarnir skyldu stökkva samtímis og svona
nálægt hvor öðrum og auðvelda mér þann-
ig samanburðinn, og nú efa ég það ekki
lengur, að þeir eru til stórir ennþá.
VEIÐIMAÐURINN
31