AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.03.1994, Blaðsíða 58

sínu I eiginlegum og menningarlegum skilningi.
Byggir hann þar á þjóðtrúnni um álfaborgir sem mátti
jafnvel heyra innan úr fagran söng og tóna. Hug-
myndin um álfaborgina er ekki ný í byggingarsögu
þjóðarinnar en höfundur nálgast hana þó á óllkan
hátt. Má orða hugmynd verkefnisins þannig að hér
sé stefnt á álfaborgina, hún opnuð upp og birtist þar
innra líf hennar en síðan er haldið áfram með boð-
skap hennar út í hið óendanlega.
Húsið sem er staðsett í höfninni skiptist í tvo „kletta"
og milli þeirra er „skip“ eða „fleygur". Klettarnir hafa
útveggi sem eiga að hafa yfirbragð stuðlabergs en
ekki er fundin nein tæknileg lausn á þvl þó einhverjar
komi eflaust til greina. Gæti það verið skínandi gott
og krefjandi verkefni fyrir verkfræðinga. Undir klett-
unum er stórgrýtt urð I sjónum. í miðhlutanum eða
„fleygnum" sem klýfur „klettinn" er efniviður sem er
sóttur I höfnina, skip og bryggjur og yst liggur gamli
síðutogarinn Þormóður goði lagfærður með nýtt
hlutverk.
f stærri klettinum er Stóri salurinn sem tekur 12-1400
áheyrendur og undir honum þrír ráðstefnusalir, mat-
stofa og fleira sem fylgir ráðstefnuhaldi. í minni
klettinum er Litli salurinn með u.þ.b. 400 sætum og
undir honum Tónlistarskóli Reykjavíkur sem gæti nýtt
litla salinn fyrir nemendatónleika. Undir klettunum
báðum eru bílageymslur starfsfólks. í miðhlutanum
er aðalanddyri með inngangi fremst sem tengist
Ingólfsgarði og höfninni með bryggjum og brúm. Úr
aðalanddyrinu er innangengt í salina. Innan við
inngang erfatahengi og húsvarðaraðstaðaen rýmið
stækkar þegar innar dregur og „leysist upp“ til
vesturs. í miðju rýminu er „brú“ með skrifstofum o.þ.h.
og ofan á henni matsölustaður.
í síðutogaranum Þormóði goða sér höfundur fyrir sér
lítinn tónleikasal í lestinni með 120 sætum og knæpu
aftur í skut. Togarinn, sem mun eftir því sem næst
verður komist enn vera notaður sem loðnuskip, á að
Frumhugmynd að byggingunni.
vera í haffæru standi og mætti nota hann sem boð-
bera tónlistarhússins og menningarlífsins I Reykja-
vík og væri hægt að sigla honum hringinn I kringum
landið og t.d. kynna landsmönnum dagskrá tónlistar-
hússins og menningarlífsins almennt, bjóða mætti
upp á minniháttar tónleika, leiksýningar eða mynd-
listarsýningar. Undir anddyrinu er starfsvettvangur
Sinfóníuhljómsveitarinnar með æfingasölum bún-
ingsaðstöðu og matstofu og hægt er að komast að
þessum hluta á bifreiðum um hringlaga ramp sem
tengist bryggjunni framan við húsið.
Úti fyrir er hægt að ganga í kringum bygginguna alla
leið að flotbryggju við togarann.
Höfundur gerir sér fyllilega grein fyrir því að hér er
um tillögur að ræða sem eiga ekki að öllu leyti við
raunveruleikann að styðjast, að hann leyfir sér að
vera háfleygur. En vissulega eru það forréttindi
nemandans sem er freistandi að nýta sér. Þar bendir
prófessor Förderer réttilega á að oft er æskilegt að
menn fari villir vegar til að komast til einhvers þroska.
Þetta er þó vonandi, um leið og það var höfundi
skemmtilegt og gagnlegt skólaverkefni, innlegg í
þær umræður sem hafa verið um framtíð Reykja-
víkurhafnar og byggingu langþráðs tónlistarhúss.