Úrval - 01.02.1952, Qupperneq 76

74
URVAL
að hafa dvalið í búsi Le Cor-
husiers í einn sólarhring og
hynnzt öllum þægindum þess,
fer Jean Pierre Aumont til Vall-
auris við Miðjarðarhaf. Þar
hittir hann Picasso og horfir á
hann mála eina af hinum frægu
og dýrmætu myndiun sínum á
nokkrum mínútum. Auk þess
spjallar hann við Picasso, sem
segir honum álit sitt á þér og
framtíð þinni.
Nóbelsverðlaunahöfundurinn
André Gide, sem nýlega er lát-
inn, verður eixmig á vegi Au-
monts. Það kemur dálítið á ó-
vart, að Gide er gamansamur
í viðtali sínu við Aumont, en
gamansemin einkenndi aldrei
skáldskap hans. André Gide var
hinsvegar mikill aðdáandi kvik-
mynda, og kaus að sýna á sér
skemmtilegu hliðina þegar hann
fékk tækifæri til að koma fram
í kvikmynd.
Alvarlegri er þáttur líffræð-
ingsins Jean Rostands. Hánn
opnar okkur innsýn í hina miklu
möguleika, sem vísindin hafa
opnað mannkyninu. Hann skýr-
ir fyrir okkur hvemig við mun-
um geta ráðið kynferði bam-
anna okkar, breytt líkamsbygg-
ingu mannsins, látið hann t. d.
fæðast með þrjá fætur í stað
tveggja og margt fleira.
Næst eftir Rostand kynnumst
við rithöfundinum Jean Paul
Sartre, sem við hittum í exi-
stenzíalistaklúbbnum Saint Ger-
main-des-Prés í París. Loks
komum við á fund hjá Menn-
ingar- og fræðslustofnun Sam-
einuðu þjóðanna (UNESCO),
þar sem vísindamenn hvaðanæva
úr heiminum hittast til að ræða
árangurinn af vísindastörfum
sínum, sem við eigum öll að
njóta góðs af í framtíðinni.
Myndin mun sjálfsagt verða
vinsæl, ekki sízt vegna þess að
hún gefur okkur tækifæri til að
kynnast nokkrum helztu mikil-
mennum samtíðarinnar — en
svo kynni þó að fara, að okkur
fyndist að lokinni sýningu sem
ekki yrði mjög eftirsóknarvert
að vera þegn í hinum nýja heimi
— einkum ef við ættum að ganga
á þrem fótum. Okkur finnst
stimdum sem við getum orðið
nógu þreytt í þeim tveim sem
við höfum núna . . .
k ★ •k
Tákn tímanna.
Maður kom inn i skrifstofu líftryg-gingarféiags til aS kaupa
sér líftryggingu.
„Akið þér bíl?“ spurði afgreiðslumaðurinn.
„Nei,“ sagði maðurinn.
„Fljúgið þér flugvél?"
„Nei,“ svaraði maðurinn aftur.
„Mér þykir leitt að þurfa að valda yður vonbrigðum," sagði
afgreiðslumaðurinn, „en við erum hættir að tryggja gangandi
fólk.“ — Christlan Observer.