Úrval - 01.02.1952, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
dró ég mig í hlé og tók engan
þátt í þeim.
Þegar kom fram í júní, varð
hitinn óþolandi. Ég hataði hina
löngu, heitu daga. Það var sama
hvaða matur var á borðum,
hann var allur jafn ólystugur,
og chaulmoograolían varð svo
viðbjóðsleg, að ég gat varla
komio henni niður. Ég þráði dag
og nótt að komazt heim til for-
eldra minna og unnusta, og ég
grét mikið.
Um jólin fékk ég leyfi til að
dvelja heima í eina viku. Ég
var einn af fyrstu sjúklingunum
í Carville, sem naut þessara for-
réttinda. Áður var leyfi einung-
is veitt í einstaka tilfellum, svo
sem vegna veikinda eða dauðs-
falls í fjölskyldu sjúklingsins,
og þá því aðeins, að gæzlumað-
ur frá spítalanum fylgdi hon-
um.
Róbert sótti mig, af því að
mér var bannað að ferðast með
almenningsvögnum. Hann var
nú nýútskrifaður læknir og því
óhræddur við sjúkdóm minn.
Við töluðum mikið saman og
sungum alla leiðina til Nev/ Or-
leans.
Mér fannst gamla húsið okk-
ar vera dásamlegasta höllin í
veröldinni. Yngri börnin, sem
ekki vissu um sjúkdóm minn,
þyrptust kring um mig og ávít-
uð mig fyrir að hafa verið svona
lengi í burtu. Og ég, sem þráði
svo mjög að þrýsta þeim að
mér og gæla við þau, varð að
ýta þeim frá mér. „Systir er
kvefuð," sagði ég. „Þið megið
ekki kyssa mig núna, elskum-
ar mínar.“ Ysinn hljóðnaði and-
artak,, og mér varð ljóst, að líf-
ið heima gæti aldrei orðið eins
og það hafði verið áður.
Enda þótt sjúkdómurinn sé
ekki næmur, viðhafði ég ítrustu
varúðarreglur. Ég vildi ekki
sofa í gamla herberginu mínu,
en svaf í öðru herbergi. Ég
sauð hvern disk, sem ég snerti.
Ég sótthreinsaði baðherbergið í
hvert sliipti, sem ég notaði
það. En þrátt fyrir allar þessar
varúðarregiur, var mér engan
veginn rótt.
Ég lifði við þessa sjálfspynt-
ingu í viku. Pabbi og mamma
vildu að ég hitti vini og kunn-
ingja, en ég var mesti klaufi að
Ijúga og vildi ekki hætta á að
verða spurð um „dvöl mína í
Texas“. Þegar ég sá að þeim
var þetta vonbrigði, skyggði
það líka á gleði mína og ég
þráði það eitt, að komast burt.
Þegar ég kom aftur til Carville,
fannst mér spítalinn einhvern-
veginn ekki eins ægilegur og
mér hafði virst hann, þegar ég
sá hann í fyrsta sinn.
*
Um næstu jól var viðbjóðs-
iega chaulmoograolían loks far-
in að hafa áhrif. Enda þótt ég
væri ennþá jákvæð við hinar
mánaðarlegu prófanir, voru
Ijósrauðu blettimir alveg horfn-
ir, og allt virtist benda til þess,
að ég myndi sigrast á hinum
leynda óvini.