Úrval - 01.02.1952, Síða 97

KRAFTAVERKIÐ I CARVILLE
En nokkrum vikum seinna
kom í Ijós, hvers sjúkdómurinn
var megnugur. Ég fékk kláða í
fætuma og eftir nokkrar
klukkustundir voru þeir þaktir
útbrotum.
„Þér skuluð ekki óttast þetta,
það hverfur,“ sagði dr. Jo, en
ég sá, að hann hafði orðið fyrir
vonbrigðum. En ég mátti ekki
missa kjarkinn, heldur berjast
áfram eins og bezt ég gat.
Þriðja vorið, sem ég dvaldi í
CarviIIe, bauðst mér enn nýtt
starf. Rannsóknarstofan átti að
færa út kvíarnar og það vantaði
starfsmann. Að vísu var vinnu-
tíminn lengri en við kennsluna
og kaupið hlutfallslega lægra,
en mig langaði til að fá tæki-
færi til þess að kynnast óvinin-
um, sem herjaði líkama minn,
svo að ég yrði færari um að
berjast gegn honum.
Systir Hilary, sem starfaði á
rannsóknarstofunni sem lyfja-
fræðingur og tæknilegur ráðu-
nautur, átti að segja mér til.
Hún byrjaði á því að skýra mér
frá öllu, sem vitað var um
Hansensveikina.
Hansenssýkilinn dregur nafn
sitt af norskum vísindamanni,
Gerhard H. A. Hansen, sem fann
hann fyrstur manna árið 1873.
Undir smásjánni er sýkillinn
Ijósrauður og staflaga og svo
líkur berkíasýklinum, að erfitt
er að þekkja þá í sundur. Hundr-
uð tilrauna hafa verið gerðar,
víðsvegar um heim, til þess að
reyna að rækta sýkilinn, en þær
9&
hafa allar mistekizt; sömuleiðis
hafa allar tilraunir til að dæla
honum í dýr orðið árangurs-
iausar.
Samkvæmt einni kenningu
er „Hansensveikin fyrst lengi
eins og fahnn eldur, blossar síð-
an upp, rennur skeið sitt á enda
og batnar síðan. Sjúkdómurinn
batnar yfirleitt af sjálfu sér.
Ef hægt er að verja sjúklinginn
fyrir öðrum veikindum, eru
batahorfur góðar.“ Minna en
1% sjúklinganna í Carville
deyja úr Hansensveiki. Vegna
minnkaðs mótstöðuafls deyja
þeir flestir úr nýrnaveiki,
hjartasjúkdómum, berklum og
öðrurn fylgikvillum.
Það er eitt einkenni holds-
veikinnar, að sjúklingurinn er
oft jákvæður við Wassermann-
próf. Af því leiðir, að læknir,
sem er algerlega grunlaus um
holdsveiki, kann að fyrirskipa
syfilismeðferð, sem er mjög
skaðleg fyrir sjúkling með Han-
sensveiki.
Þegar sjúklingurinn finnur
loks lækni, sem ber kennsl á
sjúkdóminn — stundum tíu ár-
um seinna — þá getur veikin
verið orðin ólæknandi. Rýrn-
un beinanna er algengt fyrir-
brigði hjá holdsveikum, vegna
skorts á kalki í blóðinu.
Þetta veldur styttingu fingr-
anna og tánna, sem aftur
er orsök þess hindurvitnis, að
kögglarnir detti blátt áfram af.
Þegar systir Hilary tók rönt-
genmynd af mér, varð ég hissa