Úrval - 01.02.1952, Qupperneq 100

98
tJRVAL
Vorið 1931 kom. merkilegur
sjúklingur til Carville — mað-
ur, sem hafði mikil áhrif á líf
sjúklingana, sem fyrir voru. — -
Það var Stanley Stein. Ég á
ekki orð til að lýsa honum.
Sjálfur var hann langt leiddur
af veikinni, en þó var sem Car-
ville gerbreyttist við komu
hans. Hann hafði starfað í leik-
flokki áður en hann veiktist, og
það leið ekki á löngu áður en
hann kom af stað leiksýningum
hjá okkur. Áður en við vissum
af, vorum við farin að æfa
fyrsta leikritið af kappi.
En mesta afrek Stanleys var
að hann stofnaði dagblað í
CarviIIe. Það hét Stjarnan. 1
fyrstu var það f jölritað og náði
aðeins til sjúklinganna og
starfsfólksins 1 Carville. En
smám saman færði það út kví-
arnar og eignaðist áskrifenda-
hóp einnig utan stofnunarinnai'.
Það er gott dæmi um mátt blað-
anna að þetta litla málgagn
barðist með góðum árangri fyr-
ir ýmsum umbótamálum, meðal
annars fyrir betri kvikmyndum.
Blaðið skapaði meiri félags-
Iiyggju meðal sjúklinganna og
þeir voru stoltir af því.
Við Harry lékum aðalhlut-
verk í leikriti Stanleys. Æfing-
arnar, sern stóðu í tvo mánuði,
komu okkur í enn nánari kynni
hvort við annað. Við vorum nú
farin að hafa stefnumót tvisv-
ar eða þrisvar í viku.
Einn af mestu aðdáendum
Harrys var spænskur sjúkling-
ur, sem aðstoðaði í skurðstof-
unni. Hann hét Juan, en allir
kölluðu hann Sabe, því að enda
þótt hann talaði herfilega
ensku, var hann ágætisnáungi
og varð aldrei ráðafátt. Þetta
sumar byggðu þeir Harry smá-
kofa utast í landareign spítal-
ans. Þeir fóru oft á veiðar út
íyrir svæðið — enda þótt slíkt
væri bannað — og marga góm-
sæta villibráðina átum við þrjú
í kofanum.
*
Dag einn kom Harry inn í
rannsóknarstofuna, þegar ég
var að skoða sýnishorn hans /
smásjánni. Við ætluðum ekld
að trúa okkar eigin augum. Það
var neíkvœtt! Venjulega er ekki
talið eftirsóknarvert að vera
neikvæður — en það var það í
Carville! Það þýðir: „Það er
möguleikv1 — og við tókurn
andköf af geðshræringu.
Næsta mánuð var hann einn-
ig neikvæður. Þegar hann var
neikvæður í þriðja sinn, fékk
hann kjark til að segja það,
sem hann hafði ekki þorað að
segja áður. I fyrsta skipti —
og hve ég man orð hans vel —
talaði hann urn ást, giftingu og
heimili; en tárin runnu niður
kinnar mínar, og hann gat ekki
skilið, hvað hann hafði sagt,
sem særði mig. Ég hafði lengi
vitað, að hann eiskaði mig. Og
ég elskaði hann. En hvaða rétt
höfðurn við til að elskast?
Við gátum ekki gifzt. Ég gat
ekki hugsað mér að fæða barn