Úrval - 01.02.1952, Síða 104

102
TJRVAL
ville, en við gátum þó aldrei
gleymt holdsveikraspítalanum.
Harry fór reglulega tii lækn-
is, sem vissi um sjúkdóminn og
gerði allt, sem í hans vaidi stóð,
til þess að hjálpa honum. En
hann gat ekki hjálpað Harry,
og spáði því raunar, að honum
myndi fara smáversnandi.
Þetta sumar var afskaplega
heitt í New Orleans. Það var
mollulegt í litlu íbúðinni okk-
ar og verzlunarstörfin voru
þreytandi. Viðskiptamennirnir
fóru að taka eftir „húðsjúk-
dómi“ Harrys og ég heyrði
hvernig honum vafðist tunga
um tönn, þegar hann var að
svara spurningum þeirra.
Nokkrum mánuðum seinna varð
hann var við eymsli í tanngörð-
unum. Hann skýrði lækninum
frá þessu og læknirinn sagði:
„Það lagast ekki fyrr en heilsu-
far yðar batnar yfirleitt."
Harry þurfti að láta gera við
tennur sínar og læknirinn vís-
aði honum til tannlæknis, sem
hann þekkti. Hann sagði tann-
lækninum líka frá sjúkdómi
Harrys. En þegar Harry kom,
hafði tannlækninum snúizt hug-
ur. „Ég get ekki gert það vegna
sjúklinga minna,“ sagði hann.
Ég býst ekki við, að tann-
læknirinn hafi gert sér Ijóst,
hvaða áhrif þessi orð hans
höfðu á Harry. Þegar hann kom
heim, var hann eyðilagður mað-
ur.
„Ég fer aftur til Carvúlle,"
sagði hann blátt áfram, og það
var eins og mér létti við þessa
ákvörðun hans, svo ógnþrung-
ið var íífið orðið upp í síðkast-
ið.
Fjölskylda hans og mín
reyndu að aftra mér frá því að
fara með honum. Og Harry var
líka andvígur því að ég færi.
En ég var staðráðin í að fara
með honum. Ég vissi hvað beið
hans — afskræming, ef til vill
dauðinn — því að Carville gat
ekki boðið okkur neitt nema
griðastað. En ég fann í hjarta
mínu, að enda þótt staðurinn
væri hryllilegur, þá myndi ég
þó verða hamingjusamari þar
hjá honum heldur en annars-
staðar í heiminum án hans.
Aftur urðum við að fara
huldu höfði og fela slóð okkar
vandlega, svo að enginn fengi
vitneskju um, hvar við hefðum.
dvalið. Og 11 árum eftir að ég
kom fyrst til Carville, ók pabbi
okkur þangað aftur. Vörðurinn
við hliðið þekkti okkur strax.
„Eru þið komin aftur, ha?“
sagði hann, um leið og hann
opnað fyrir okkur.
Dr. Jo ávítaði okkur ekki með
einu orði. Við höfðum skrifað
honum og sagt, að við ætluðum
að koma aftur, og hann hafði
svarað okkur hlýlega. Læknir-
inn, sem tók á móti okkur, var
líka vingjarnlegur. Þegar hann
spurði mig hvað ég héti, komu
á mig vöflur. Við höfðum lifað
í fimm ár undir réttum nöfnum.
Mér tólcst með erfiðismunum að
stama: „Betty Martin". Ég