Úrval - 01.02.1952, Qupperneq 105

KRAFTAVERKIÐ í CARVILLE
103
va.rð að muna eftir því að kalla
eiginmann minn Harry — nafni,
sem við höfðum ekki notað
nema í Carville — og hann varð
að kalla mig Betty. Mér fannst
bæði nöfnin vera óþjál og óvið-
kunnanleg.
Við vorum lögð inn á sjúkra-
deildina til rannsóknar, og
rnargir af vinum okkar rneðal
starfsfólks og sjúklinga komu
að heilsa upp á okkur um kvöld-
ið. Það var gaman að hitta þá.
En við höfðum brotið reglur
stofnunarinnar og gátum því
ekki vænzt að sleppa alveg við
refsingu. Þegar rannsókninni á
heilsufari okkar var lokið, liófst
„refsingin“. Harry var settur í
fangaklefa, sem var í spítalan-
um, og ég var lokuð inni í
skála, þar sem rimlar voru fyrir
gluggunum, og ætlaður var geð-
veikissjúklingum. Þarna urðum
við að dúsa í 30 daga.
Miklar umbætur höfðu verið
gerðar á Carville meðan við
Harry vorum í burtu. Gamla
sjúkradeildin var horfin og ný-
tízku sjúkrahús komið í stað-
inn. í því voru 65 herbergi fyrir
rúmlæga sjúklinga, nudd- og
ljósstofur, skrifstofur fyrir
lælma og hjúkrunarkonur, og
það, sem mér þótti mest um
vert, nýtízku rannsóknastofa.
Hún var gerólík gömlu rann-
sóknastofunni, sem við Harry
höfðum starfað við. Og auk þess
voru stórkostlegri framkvæmd-
ir í aðsigi, því að það átti að
flytja litlu smáhýsin burt og
fcyggja vönduð tveggja hæða
hús fyrir sjúklingana.
Sumar af umbótunum mátti
ef til vill kalla smávægilegar, en
þær höfðu engu að síður geysi-
mikla þýðingu fyrir sjúkling-
ana, eins og t. d .langlínusím-
inn, sem settur var í matsalinn.
Enginn nema sjúklingur, sem
árum saman hefur verið svipt-
ur öllu samneyti við ástvini
sína, er fær um að meta hvers
virði slík umbót er.
En ekki voru allar breyting-
ar til bóta. Okkur Harry leizt
ekki vel á ástand „gömlu sjúkl-
inganna". Flestum þeirra hafði
hrakað, margir voru þungt
haldnir og margir blindir. Á
hverjum rnorgni, þegar við
Harry hittumst, vorum við vön
að spyrja hvort annað með
kvíðablandinni rödd, hvort við
hefðum séð þennan eða hinn
sjúklinginn.
Stanley var sami heiðurs-
maðurinn og hann hafði alltaf
verið, en nú var hann orðinn
blindur, eftir margra mánaða
þrotlausar kvalir í augunum.
Að undanteknum einum dreng
og einni telpu sem höfðu út-
skrifast, var allt ungviðið, sem
verið hafði okkur samtímis í
Carville, ýmist dáið eða mjög
langt leitt af veikinni.
„Hvað kom fyrir?“ spurði
Harry, og honum var sagt, að
árið 1935 hefði geysað malaríu-
faraldur í spítalanum, og við
það hefði mótstöðuafl sjúkling-
anna gegn holdsveikinni minnk-