Úrval - 01.10.1954, Síða 13

ÞINGVEIZLURÆÐA
11
Og konur hrífast reyndar
yfirleitt og dragast að miklum
listamönnum. Hér er um að
ræða dulræna skyldleikatilfinn-
ingu og leynda trú á skilning,
sem þær finna ekki annars stað-
ar. En venjulega er það ógæfa
fyrir konu að elska listamann,
— og alltaf er hún betur komin
hjá Carlsen skipstjóra.
Þegar ég var í Austur-Afríku
var þar landnámstími og þai
var þessi starfsemi konunnar.
útvíkkun á eigin persónuleika
hennar, metin svo mikils, að
menn hér heima eiga sjálfsagt
erfitt með að gera sér grein
fyrir því. Mönnum, sem komu
frá erfiðri vinnu á ökrunum eða
úr rannsóknaferðum, held ég
hafi fundizt blómagarður eða
blómvöndur gjöf eða jafnvel
blessunarósk. Þeir spurðu okk-
ur: „Hafið þið nú getað fengið
lavendla til að þroskast?" En
rneðan ég var þarna, fann eng-
inn karlmaður upp á því að gera
sér blómagarð af eigin hvötum.
Það, sem gaf blómagörðunum
gildi í augum karlmannanna
þarna suður frá, var, held ég, að
þeir táknuðu okkar eigin tilveru.
Hins vegar mátum við í sam-
skiptum okkar störf og dáðir
karlmannanna langt um meira
en konur í Evrópu gætu gert.
Þegar ég átti von á vinum mín-
um í heimsókn, hugsaði ég til
þess með mikilli gleði, að þeir
myndu taka í sundur og lagfæra
vélarnar í verksmiðjunni minni,
og það gerðu þeir líka alltaf með
ánægju að því er virtist.
Franskur liðsforingi, sem
rannsakaði ástandið í herbúðum
okkar hér heima, hrópaði:
„Comment donc! Hvað er þetta!
Þið skreytið hermannaskála
ykkar töfrandi litum, hengið
myndir á veggi, setjið blóm í
glugga! Þið fyllið hug ungu her-
mannanna ykkar eftirvæntingu,
von, huggun, andagift! Og svo,
— svo eru þar engar konur!“
Ef konurnar, sem hvöttu mig
til að halda skilnaðarræðuna
fyrir sig fyrir þrettán árum,
væru hér staddar nú og hefðu
hlustað á mig hingað til, myndu
þær ef til vill taka hér fram í
fyrir mér og segja: „Já, þakka
yður fyrir, við þurfum ekki að
hlusta lengur. Við skiljum, að
þér eruð í raun og veru á móti
kvenréttindamálinu, þrátt fyrir
það, að þér fullvissuðuð okkur
um hlutleysi yðar í upphafi.“
Já, það gæti hugsazt, að
gamla fröken Zahle hristi höf-
uðið lítið eitt, — þótt ég sé sann-
færð um, að hún mundi telja
mig skoðanasystur sína í mörg-
um efnum, — og hún mundi
segja: Konurnar í næstu kyn-
slóð á undan mér voru mér mót-
snúnar í gerfi sjálfrar frú Hei-
berg. Á ég nú að vera vitni að
því, að konur í þriðju eða f jórðu
kynslóð á eftir mér reyni að rífa
niður það, sem ég byggði upp?“
Mér væri það sannarlega