Úrval - 01.10.1954, Síða 25

HVER Á SÖKINA?
23
Húsgögnin tvístrast. Það verður
að selja íbúðina og þá kemur
spurningin: „Hvað ætlar þú að
gera? Þú verður að fá þér at-
vinnu.“ Þetta virðist ósköp ein-
falt mál, en það er ekki svo í
augum D. Hún tapar sér alveg.
Verður hrædd við fólk. Finnst
hún ekki geta neitt. Öryggi
heimilisins er horfið. Hún hætt-
ir að geta sofið, missir matar-
lystina, grætur án afláts. Henni
finnst hún ekki geta leitað sér
atvinnu. I fyrstu tóku vanda-
menn hennar á erfiðleikum
hennar með samúð, en smám
saman tekur áminningartónn og
óþolinmæði að gera vart við sig.
„Hertu þig nú upp. Þú getur
það ef þú bara villt. Þú getur
ekki ætlast til að við sjáum fyrir
þér.“ Sektarvitundin altekur
veslings stúlkuna, og henni
heldur áfram að hraka. Hún
getur ekki byrjað nýtt líf. Allt
í einu sér hún, að hún hefur
glatað 45 árum ævi sinnar. Eng-
inn hugsar lengur um það hve
mikils virði hún var foreldrun-
um og hvað hún hefur afrekað,
nú er bara um að gera að vera
ekki öðrum til byrði. Áminning-
arnar sem hún heyrir kringum
sig buga hana.
IT' er fertugur kaupmaður. —
Hann hlaut gott uppeldi og
telur sjálfur, að sér hafi alltaf
liðið vel. Hann hefur aldrei mætt
miklu mótlæti og aldrei verið al-
varlega veikur. Honum hefur
einnig hlotnast sú gæfa að eign-
ast góða konu og þrjú heilbrigð
börn. Atvinnurekstur hans hef-
ur gengið vel og hann hefur
tryggt framtíð sína og fjöi-
skyldunnar. E er glaðlegur og
félagslyndur maður, sem unir
vel hag sínum og nýtur lífsins.
Þægilegt viðmót, greiðvikni og
glaðlyndi hefur aflað honum
margra vina.
Hvernig má það vera, að mað-
ur með jafnöfundsverða að-
stöðu í lífinu er skyndilega kom-
inn í biðstofu taugalæknis?
Jú, segir E: „Fyrir tveim mán-
uðum byrjaði ég allt í einu að
þjást af svefnleysi. Ég hef alla
tíð sofið eins og steinn, en nú
fór ég að vakna snemma á
morgnana, og alltaf þegar ég
vaknaði settist einhver kvíði að
mér. Það var eins og farg á
brjóstinu. Jafnframt dvínaði
vinnugleðin og nú er hún alveg
horfin. Hið lítilfjörlegasta mál
verður í augum mínum óviðráð-
anlegt. Ég verð að neyða mig
til alls sem ég geri. Jafnframt
finnst mér nú, að ég hafi lifað
til einskis, að ég hafi eiginlega
aldrei dugað til neins. Ég get
ekki hugsað skýrt, og minnið er
slæmt.. En verst af öllu er, að
tilfinningar mínar hafa breytzt,
þær eru ekki hinar sömu í garð
fjölskyldunnar og áður Vesl-
ings börnin og veslings konan.
Bezt hefði verið að ég hefði
aldrei fæðzt. Á kvöldin er ég
hressari og glaðari í bragði og
ég held að nú verði ég betri að
morgni, en það bregzt alltaf