Úrval - 01.10.1954, Qupperneq 29

ENDALOK ELDLENDINGA
27
stíl. Hin blóðidrifna saga Indí-
ánanna á Tierra del Fuego hófst
þegar reist voru fjárbú á eynni
á árunum rétt fyrir aldamótin.
Eigendur þessara miklu fjár-
búa létu sér ekki nægja að skera
í sundur veiðisvæðin með gadda-
vírsgirðingum, heldur murkuðu
þeir einnig niður guanacodýrin
og önnur veiðidýr, sem Indíán-
arnir áttu líf sitt undir.
Þegar sverfa tók að Indíánun-
um byrjuðu þeir að ,,veiða“ sauð-
fé, eða „hvítu guanacodýrin"
eins og þeir kölluðu það. Þessu
reiddust hvítu f járbændurnir og
settu þeir fé til höfuðs Indíán-
unum, buðu eitt sterlingspund
fyrir hver tvö eyru, sem þeim
voru færð — sama og fyrir
púmadýrið.
Indíánaveiðar urðu þannig á-
batasöm atvinna, og er enn tal-
að um einn mann, sem á einu
ári vann sér inn 452 sterlings-
pund á slíkum veiðum. Til þess
að ná betri árangri skipulögðu
þessir ,,veiðimenn“ veiðisveitir
með veiðihunda sér til aðstoðar
og brytjuðu „fórnardýr" sín
niður án miskunnar.
Indíánarnir voru aðeins vopn-
aðir bogum og örvum með tinnu-
oddi og höfðu því engin tök á
að verja sig. I örvæntingu sinni
tóku þeir upp á því að hefna
sín á sauðfénu.
I fyrstu drápu Indíánarnir
kindurnar til að seðja hungur
sitt, en er frá leið varð slátrun
þeirra hefndarráðstöfun. Þeir
skáru niður gaddavírsgirðing-
arnar, fældu féð oð þjálfuðu
hunda sína í því að bíta það til
bana.
Þessar tilgangslausu blóð-
hefndir urðu aðeins til þess að
æsa ofsækendur þeirra og
hvetja þá til meiri grimmdar.
Á Indíánana var nú enn frekar
en áður litið sem hættuleg dýr,
er eyða bæri með öllum tiltæki-
legum ráðum. „Veiðarnar“ urðu
tíðari og grimmdarlegri, ný
hryðjuverk upphugsuð til við-
bótar eldri hryðjuverkum.
Dr. Gusinde segir frá því að
börn hafi verið handsömuð, sýkt
af ásettu ráði af næmum sjúk-
dómum, og þeim síðan sleppt
aftur til að útbreiða sjúkdóm-
inn meðal foreldra sinna og
systkina. Ný, stórvirk dráps-
aðferð var tekin upp: kindakjöt
var eitrað með strykníni og því
dreift meðal hungraðra Indíána.
Þessi ofboðslegu hryðjuverk
vöktu að lokum almenningsálit-
ið til mótmæla og yfirvöldin
ákváðu að grípa í taumana, en
ráðstafanirnar, sem þau gripu
til, reyndust litlu betri en
hryðjuverkin sjálf. Indíánarnir
voru teknir af landi sínu og
fluttir burt án nokkurs tillits til
fyrri lífsskilyrða þeirra. Flest-
um var hrúgað saman á Daw-
soneyju; aðrir voru settir í
einskonar fangabúðir, innan
gaddavírsgirðingar.
Það er ekki þörf á að lýsa því
hvað varð um Indíánana, sem
fluttir voru burt. Konur og
börn, sem leigð voru eða seld
4*