Úrval - 01.10.1954, Síða 30

ORVAL
iif
lanrtnemum hlutu senmlega betri
örlög sem þrælar en landar
þeirra, sem hafðir voru innan
girðinga unair hernaðarlegu eft-
iriiti.
Þegar dr. Gusinde fór til Eld-
landseyja til að lifa meðal Indí-
ánanna, voru aðeins 279 þeirra
enn á iífi, og höfðu leitað hælis
syðst í skógunum á eyjunum.
Þar reyndu þeir, með misjöfn-
um árangri, að taka upp fyrri
lifnaðarhætti sína, og forðuðust
allt samneyti við hvíta menn.
En einmitt þegar von var til
þess að þeir gætu haldið lífi und-
ír vernd trúboða, barst inflú-
enzufaraldur til þeirra og
hi’undu þeir niður þannig að eft-
ir urðu aðeins fáir tugir.
Þessi „náttúrubörn“ höfðu
öldum saman lifað hamingju-
sömu lífi í einangrun þarna syðst
á odda Suður-Ameríku, segir dr.
Gusinde. Kynslóð tók við af
kynslóð í frjórri önn og ham-
ingjusömu lífi. Og þannig hefði
líf þessa þjóðflokks getað haldið
áfram án þess að gera nokkurri
sál á jörðinni mein.
En þá kom hópur lukkuridd-
ara frá Evrópu og gerði innrás
í land þeirra. Á minna en hálfri
öld var fornum Indíánakynþætti,
hvers saga hverfur aftur í
myrkvið aldanna, útrýmt.
0-0-0
ÁHRIP HRÓSSINS.
Nokkrum mánuðum eftir að við hjónin fluttum til smábæjar
í Massachusetts kvartaði ég undan því við nágranna minn hve
léleg afgreiðslan væri í bókasafni bæjarins, í von um að hún
kæmi kvörtunum mínum á framfæri við bókavöröinn. Næst
þegar ég kom í bókasafnið hafði bókavörðurinn tekið frá handa
mér tvær ágætar nýútkomnar bækur og eina ævisögu handa
manninum mínum. Jafnframt tók hann sérstaklega alúðlega
á móti mér.
Ég sagði nágranna mínum frá þessari breytingu. „Þú hefur
víst sagt honum hvað ég var óánægð með afgreiðsluna hjá
honum?“ spurði ég.
,,Nei,“ sagði nágranni minn. „Ég vona að þú misvirðir það
ekki við mig, en ég tók mér það bessaleyfi að segja honum,
að maðurinn þinn hefði látið í ljós undrun yfir því hve bóka-
safnið væri vel úr garði gert, og að' þér fyndist mikið til um
hve hann væri smekklegur í vali á nýjum bókum.“
- Lillian Moore.