Úrval - 01.10.1954, Síða 68

66
ÚRVAL
læra að dansa,“ sagði ég, og það
varð eitt af erfiðustu vandamál-
um hans. Hann kom með lang-
ar og ítarlegar skýringar á óbeit
sinni á dansi og dag nokkurn
kvaðst hann vera búinn að taka
ákvörðun: hann ætlaði að nema
Stefanie á brott. „Og hvernig
hefurðu hugsað þér að sjá fyrir
henni?“ spurði ég hluttekning-
arlaust. Við þessa spurningu
sljákkaði í honum og ekkert varð
úr ráðagerðinni, enda var Ste-
fanie bersýnilega í vondu skapi
um þessar mundir og leit ekki
við honum. „Ég get ekki afborið
þetta, ég vil binda enda á það!“
hrópaði Adolf. Það var í fyrsta,
og að því er ég bezt veit, í síð-
asta skipti sem Adolf hugleiddi
í alvöru að fremja sjálfsmorð.
Hann trúði mér fyrir því, að
hann ætlaði að drekkja sér í
Duná. Og Stefanie átti að deyja
með honum, því varð ekki hagg-
að. —
Skömmu eftir þetta var hald-
in blómahátíð í Linz og Stefanie
hafði skreytt vagn sinn með val-
múum, baldursbrám og korn-
blómum. Þegar hún kom auga
á Adolf, tók hún eitt blóm og
sendi honum heillandi bros um
leið og hún kastaði því til hans.
Aldrei hef ég séð Adolf jafnsæl-
an og á þeirri stundu. Þegar
vagninn var kominn framhjá,
hrópaði hann til mín: „Hún elsk-
ar mig! Þarna sérðu, hún elskar
mig!“ En hann hafðist ekkert
að.
Adolf talar um örlög sín og
þjóðar sinnar.
Kvöld eitt sáum við í fyrsta
skipti óperuna Rienzi eftir Wag-
ner. Við fylgdumst með Rienzi
sem þjóðhetju og alþýðuleiðtoga
og vorum vitni að falli hans.
Hrifning okkar átti sér engin
takmörk. Eftir sýninguna geng-
um við lengi. Adolf stefndi út
fyrir borgina. Eg fylgdi honum
alla leið til Freinbergf jalls. Hann
gekk með hendurnar í vösunum,
fölur og án þess að mæla orð
af vörum alla leiðina. Hann gekk
upp f jallið, eins og knúinn áfram
af ósýnilegum mætti. Þegar við
vorum komnir upp á tindinn,
greip hann hendur mínar. Það
hafði hann aldrei gert áður. Það
var eins og hitasóttargljái í aug-
um hans. Hann hóf máls, hás
og hikandi í fyrstu, en smám
saman varð honum liðugra um
tungutak. Ég hafði aldrei heyrt
hann tala þessu lxkt fyrr. Ég
get ekki endurtekið allt það sem
hann sagði, en ég tók eftir, að
það var ekki eins og hann hrif-
ist með af orðum sínum. Þvert
á móti, það var eins og hann
hlustaði undrandi á orðaflaum-
inn, sem flæddi af munni hans,
eins og einhver annar talaði í
gegnum hann. Án þess að nefna
nafn Rienzis yfirfærði hann hina
rómantísku hetju á sjálfan
sig og ætlunarverk sín. Það var
eins og ópei’usýningin hefði knú-
ið fram ræðuna, sem hann hélt
nú yfir mér. Hann dró í stór’-
um dráttum upp mikilfenglega