Úrval - 01.10.1954, Qupperneq 103

KONAN MEÐ KJÖLTURAKKANN
101
segir: „En hvað hér er leiðin-
legt! Hundleiðinlegt!“ Maður
gæti haldið að það væri að koma
frá Spáni.“
Hún brosti. Þau héldu áfram
að borða þegjandi eins og þau
hefðu aldrei yrt hvort á annað;
en þegar þau voru búin að borða
urðu þau samferða út ■— og þá
fóru þau að tala saman um hitt
og þetta eins og gamlir kunn-
ingjar, og þeim var alveg sama
hvert þau stefndu og hvað þau
töluðu um. Þau töluðu um hve
hafið væri einkennilega bjart;
sjórinn hlýr og mjúkurogtungl-
ið varpaði gullnum geisla á haf-
flötinn. Þau töluðu um hve loft-
ið væri mollulegt, því að það
hafði verið heitt um daginn.
Gomov sagðist vera frá Moskvu,
málfræðingur að menntun, en
bankamaður að atvinnu. Hann
sagði henni að sig hefði einu
sinni langaði til að verða óperu-
söngvari, en hefði hætt við það;
og að hann ætti tvö hús í
Moskvu ... Hún sagðist vera
frá Pétursborg, en hefði gifzt
í S, og þar hefði hún búið tvö
síðustu árin; að hún myndi
verða mánuð í Yalta, og að mað-
ur hennar kæmi ef til vill til
hennar, því að hann þarfnaðist
líka hvíldar. Hún gat ekki frætt
hann um hvað maður hennar
gerði; hann var eitthvað riðinn
við sveitastjórnarmál — og það
var eins og henni þætti það hálf
skoplegt. Og Gomov komst að
því hún hét Anna Sergu-
eyevna.
Þegar hann var kominn heim
til sín um kvöldið, fór hann að
hugsa um hana og hvernig hann
gæti hitt hana daginn eftir. Þau
urðu að hittast aftur. Um leið
og hann var að sofna datt hon-
um í hug að það hlyti að vera
stutt síðan hún útskrifaðist úr
skóla, og að hún hefði stundað
nám um sama leyti og dóttir
hans; hann minntist hve feim-
in og vandræðaleg hún var þeg-
ar hún hló og talaði við ókrnrn-
uga — þetta hlaut að vera í
fyrsta skiptið sem hún var ein
síns liðs, og það í svona borg,
þar sem karlmennirnir eltu hana
á röndum, gláptu á hana og
reyndu að koma sér í mjúkinn
hjá henni, allir með sama leynda
markmiðið fyrir augum, sem
hún hlaut að renna grun í hvað
var. Hann fór að hugsa um
granna, hvíta hálsinn hennar og
fallegu, gráu augun.
„Hún er yndisleg“, sagði hann
við sjálfan sig um leið og hon-
um rann í brjóst.
II.
Vika leið. Það var ofsahiti
þennan dag. Úti var kæfandi
svækja, og rykið þyrlaðist eftir
götunum. Hann kvaldist allan
daginn af þorsta og fór marg-
sinnis inn í garðskálann og bauð
Önnu Sergueyevnu kældan drykk
eða ís. Hitinn var óþolandi.
Um kvöldið, þegar loftið var
orðið svalara, gengu þau niður
á hafnarbakkann til þess að sjá
þegar gufuskipið kæmi. Það