Úrval - 01.10.1954, Side 108

106
ÚRVAL
niðamyrkur og það varð að
kveikja á lampanum á meðan.
Það var komið frost. Þegar
snjóar í fyrsta skipti, þegar
farið er í fyrstu sleðaferðina, er
unun að horfa á hvíta jörðina
og hvít húsþökin; maður dreg-
ur andann örar og minnist
æskuáranna. Gömlu linditrén og
birkitrén, hvít af hrími, eru svo
vinaleg, manni þykir miklu
vænna um þau en kýprusviðinn
og pálmana; og fjöllin og hafið
gleymist.
Gomov var borinn og barn-
fæddur í Moskvu. Þegar hann
kom aftur til borgarinnar var
frost og hreinviðri; og þegar
hann var kominn í loðúlpuna
og búinn að setja á sig hlýja
vettlinga og farinn að spóka
sig úti og hafði heyrt kirkju-
klukkurnar hringja, þá var eins
og ferðalög hans og staðir sem
hann hafði séð, misstu töfra-
mátt sinn. Hann samlagaðist
lífinu í Moskvu smám saman,
þrautlas þrjú blöð á dag, þó að
hann segði að það væri megin-
regla sín að líta aldrei í Moskvu-
blöðin. Hann fór að leggja leið
sína á veitingastaði, fara í
klúbba og miðdegisveizlur, og
hann var upp með sér af því að
lögfræðingar og leikarar heim-
sóttu hann oft og að hann spil-
aði við prófessor í háskóla-
klúbbnum.
Þannig leið mánuður, og hann
hélt að hann mundi gleyma
Önnu Sergueyevnu, og að hún
mundi aðeins vitja hans ein-
stöku sinnum í draumi, eins og
aðrar konur sem hann hafði
kynnzt. En það leið meira en
mánuður. Það var komið fram á
vetur, og endurminningin var
svo skýr, að það var eins og
hann hefði kvatt Önnu Ser-
gueyevnu daginn áður. Og end-
urminningin varð stöðugt skýr-
ari og bjartari. Það var sama
hvernig á stóð, þó að börnin
væru að lesa lexíurnar sínar og
hjalið í þeim bærist inn í her-
bergið hans, þó að hann væri
að hlusta á söng eða hljóðfæra-
slátt í veitingahúsi eða bylurinn
ýlfraði í reykháfunum, skyndi-
lega sá hann allt ljóslifandi fyr-
ir sér: fyrsta fund þeirra á
strandgötunni, þokuhjúpuð
f jöllin í morgunsárinu, og koss-
ana. Hann gekk um gólf í her-
bergi sínu, mundi eftir öllu og
brosti, og svo breyttust minn-
ingarnar í drauma og það liðna
rann saman við framtíðina í
huga hans. Hann dreymdi Önnu
Sergueyevnu, ekki á næturnar,
en hún fylgdi honum allsstaðar
eins og skuggi, hafði gát á hon-
um. Þegar hann lokaði augun-
um, sá hann hana fyrir sér, og
það var eins og hún væri fal-
legri og yngri en í raunveruleik-
anum; og honum fannst hann
sjálfur vera glæsilegri en hann
hafði verið á Yalta.
Á kvöldin sýndist honum hún
standa hjá bókaskápnum, am-
inum eða í horninu og horfa á
hann; hann heyrði andardrátt
hennar og mjúkt skrjáfið í