Úrval - 01.10.1954, Síða 110

108
tJRVAL
Gomov gekk hægt til Gon-
charnastrætis og fann húsið,
Fyrir framan það var löng, grá
girðing, alsett göddum.
„Það fer enginn yfir svona
girðingu," sagði Gomov við
sjálfan sig og varð litið af
glugganum á girðinguna.
Hann hugsaði með sér: „1 dag
er helgidagur og maðurinn
hennar er sennilega heima. Auk
þess er ókurteisi að heimsækja
hana og gera henni bilt við. Ef
hann skrifaði henni bréf, gæti
það lent í höndum eiginmanns-
ins og eyðilagt allt. Skynsam-
legast er að bíða og sjá hvað
setur.“ Og hann hélt áfram að
ganga fram og aftur um göt-
una, og kringum girðinguna, og
beið. Hann heyrði að ein-
hver var að leika á píanó. Það
hlaut að vera Anna Serguey-
evna. Allt í einu opnuðust dyrn-
ar og gömul kona kom út, og á
eftir henni hljóp hvíti hundur-
inn, sem hann kannaðist svo vel
við. Gomov langaði að kalla á
hundinn, en skyndilega fékk
hann hjartslátt og mundi ekki
hvað hundurinn hét.
Hann gekk áfram og hataði
gráu girðinguna meira og meira
og hugsaði með gremju til þess
að Anna Sergueyevna væri búin
að gleyma honum, og að hún
væri ef til vill farin að skemmta
sér með einhverjum öðrum,
enda var ekki hægt að áfellast
hana fyrir það, því að hún var
ung kona og var neydd til að
horfa á þessa bölvaða girðingu
frá morgni til kvölds. Hann fór
heim í herbergið sitt, sat þar
lengi á legubekknum og vissi
ekki hvað hann átti að taka til
bragðs. Síðan borðaði hann,
lagði sig og svaf lengi.
„En hvað allt er erfitt og öf-
ugsnúið," sagði hann við sjálfan
sig þegar hann vaknaði og sá
á glugganum að það var orðið
dimmt; það var komið kvöld.
,,Ég er búinn að sofa nóg, og
hvað á ég að gera í kvöld?“
Hann settist á rúmið, sem var
með ódýrri, grárri ullarábreiðu,
samskonar ábreiðu og notaðar
eru í sjúkrahúsum, og leið
miklar sálarkvalir.
„Svona fór það þá með kon-
una með kjölturakkann . . .
Svona endaði þá þetta mikla
ævintýri ...“
En um morguninn, þegar
hann kom á brautarstöðina,
hafði hann tekið eftir auglýs-
ingaspjaldi með stóru letri:
„Gleðikonan. Frumsýning.11
Þetta rif jaðist nú upp fyrir hon-
um og hann fór í leikhúsið.
„Það getur vel verið að hún
fari að sjá frumsýninguna,“
sagði hann við sjálfan sig.
Leikhúsið var þéttskipað.
Hljómsveitin lék lengi meðan
fólk var að koma sér í sætin.
Gomov skimaði í kringum sig.
Loks kom Anna Sergueyevna.
Hún settist á þriðja bekk, og
þegar Gomov sá hana, fékk
hann sting í hjartað, og hann
vissi að honum var engin kona
nákomnari og kærari í öllum