Úrval - 01.02.1955, Page 13

Úrval - 01.02.1955, Page 13
SIÐGÆÐI ÁN TRÚAR 11 allan vanda. Barnið hefur mikl- ar og óbeizlaðar sjálfshugðir og auðvitað hljóta þær að koma oft í ljós á óþægilegan og óvið- felldinn hátt. Tökum hið sígilda dæmi um barnið, sem er af- brýðisamt og fjandsamlegt ný- fæddu systkini. Það vandamál má útkljá með lipurð og lagni, en oft er þetta svo svæsið, að varla er vogandi að skilja barn- ið eitt eftir hjá hvítvoðungnum. Komi þetta fyrir, er nauðsyn- legt, að foreldranir fyllist hvorki viðbjóði né verði harmi lostnir. Þeir ættu ekki að láta barninu finnast, hvorki af því, sem þeir segja né af því, sem þeir láta ósagt, að þeir hafi búizt við, að því þætti vænt um litla barnið eða þeim þyki leiðinlegt og óeðlilegt, að svo skuli ekki vera. Þetta skýrir út eitt af grund- vallaratriðum barnauppeldis. Og það er, að enda þótt barn- ið þurfi hjálpar og hvatningar við til að sigrast á árásarkennd- um sínum, á ekki að láta því finnast, að það sé ljótt og ó- eðlilegt að hafa þær. Við höfum þær öll. Þær eru hluti af eðlis- lægri arfleifð okkar. Og einn hinn mesti skerfur, sem nútíma sálarfræði hefir lagt mannlegri hamingju, er að leiða í ljós þá staðreynd og viðurkenna hana, að engin ástæða er að fyllast sektarkennd, þó að við finnum hjá okkur frumstæðar hvatir, ef við reynum af fremsta megni að hafa hemil á þeim. Annað atriði: Það er óvitur- legt af foreldrum að gera allt- of háar kröfur um óeigingimi barnanna. Stundum gera for- eldrar þetta, og halda þá ef til vill að betra sé að krefjast meira en hægt er að búast við að fá, annars fáist kannske ekkert. Þetta er mikill misskiln- ingur. Ég ætla að sýna fram á það með dæmi. Hinn mikli sál- arfræðingur Susan Isaacs segir á einum stað frá því, hvernig gáfuð móðir bar undir hana þennan vanda. Hún átti litla telpu, einkabarn. Þær áttu heima á afskekktum stað, og einu börnin, sem um var að ræða fyrir leikfélaga, voru heldur illa siðuð og mikil á lofti. I hvert skipti sem þau komu þangað heim, brotnaði eitthvað af leikföngum litlu telpunnar. Það var því ekki að undra, þó að hún færi að líta þessar heimsóknir heldur illu auga. Móðirin spurði: ,,Væri það rangt, — myndi það ýta undir eigingirnina — að fara burtu með brothættustu leik- fengin, þegar von er á þessum börnum?“ Svarið var, að auðvitað væri það ekki rangt. Það var einmitt það, sem átti að gera. Hví skyldi ekki virða eignarétt litlu telpunnar til jafns við eignarétt fullorðinna? Ef móðirin hefði átt einhvern dýrgrip, — segj- um nýjan loðfeld —, myndi hún ekki lána hann þeim, sem hún væri viss um, að skemmdi hann. 2*
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116

x

Úrval

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link to this issue: 1. hefti (01.02.1955)
https://timarit.is/issue/432011

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.

1. hefti (01.02.1955)

Actions: