Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 51

ENGILLINN I DIEN BIEN FU
49
henni skyrtur okkar og aðrar
flíkur, gáfum henni sápu og
einn sjúklingurinn gróf upp
flösku með nokkrum dropum af
Eau de Cologne og neyddi hana
til að taka við henni. Eftir
stuttan tíma var hún orðin
ómissandi. Hún var einn félag-
inn í hópnum.
Strax daginn eftir komu sína
spurði hún mig hvar allir hin-
ir særðu hermennirnir væru og
ég sagði henni að þeim væri
komið fyrir hér og þar og lýsti
fyrir henni virkjunum GAP2,
PC, GM9 og 8. deild. — Má ég
fara og heilsa upp á þá? spurði
hún.
— Já, sagði ég, en aðeins þá
í GAP2 í næsta nágrenni.
Gakktu á fund Langlais ofursta
og gefðu mér síðan skýrslu um
líðan Hervouet höfuðsmanns,
le Boudec liðsforingja og und-
irforingjanna. Ég hef ekki getað
heimsótt þá í þrjá daga.
Hún kinkaði kolli brosandi.
Svo fór hún.
Margir tímar liðu áður en
hún kom aftur. Hún var móð,
rauð í andliti og óhrein, en augu
hennar ljómuðu. — Ég er með
kveðju frá GAP2, sagði hún.
Þeir koma í heimsókn á morg-
un — að minnsta kosti þeir sem
eru rólfærir.
— En af hverju voruð þér
svona lengi? spurði ég.
— Ég tók mér það bessaleyfi
að fara í fleiri heimsóknir,
sagði hún. Ég fór í öll hin virk-
in líka.
Ég lokaði ósjálfrátt augun-
um. Að minnsta kosti einn km
af leiðinni hafði hún verið
skotspónn uppreisnarmanna.
Sprengikúlunum hafði rignt án
afláts og hún hafði orðið að
fara yfir bersvæði. — Skiljið
þér ekki hve hættulegt þetta
var? spurði ég undrandi.
— Sei, sei nei, sagði hún. Ef
þér vissuð hvað þeir urðu glað-
ir — og hvað ég er ánægð! Þeir
sögðu allir: „Fröken, hver er-
uð þér? — Eruð þér hjúkrun-
arkona — getur það verið ? Þér
verðið að koma oft að heim-
sækja okkur!“ Auk þess var ég
með hjálminn minn!
Upp frá þessu megnaði ekk-
ert að halda henni frá því að
fara í daglegar ferðir til hinna
virkjanna. Og þegar þeir sáu
hana fannst þeim öllum — gul-
um og svörtum jafnt sem hvít-
um — að í nokkrar mínútur
losnuðu þeir undan ofurfargi
illra drauma.
lvrÆSTU tvo mánuði fékk
-L ' Geneviéve tvisvar á dag
að skipta á sjúklingum með
holsár eða aftekna limi. Meðal
þeirra var Heinz, sem var með
þrjá stúfa — hann hafði misst
báða handleggi og annan fót-
inn. Vegna óhreininda, sem
komizt höfðu í sárin þegar hann
særðist og vegna þess að sótt-
varnarlyf okkar voru ekki til
að státa af, höfðust sárin illa
við. Það var mikil kvöl fyrir
Heinz að láta skipta á sárun-