Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 111

VETURSETA Á SVALBARÐA
10»
ísbreiðunni færist smámsaman
nær. Það er maðurinn minn,
sólbrendur og hræðilega horað-
ur. Hann kemur tómhentur. Is-
inn var líka samfelldur hjá
Sveini og engin veiði. En Sveinn
sendir mér lítinn poka af þurrk-
uðum lauk.
Karl kemur aftur í byrjun
apríl. Hann varð hvergi var við
neitt kvikt, ef frá eru taldar
tvær rjúpur, sem hann skaut.
Karl er þreytulegur í andlitinu,
en augu hans ljóma. Hann er
kominn aftur til mannabyggða.
*
I dag er 12. apríl og Her-
mann er úti að smíða grind,
sem hann ætlar að hengja refa-
skinn á. Allt í einu ber hann á
gluggann og segir okkur Karli
að koma út.
„Hlustið þið“, segir hann og
ljómar af ánægju.
Við heyrum mannsrödd í
fjarska: ,,Hæ, hæ.“ Von bráðar
komum við auga á sleða við
fjallsræturnar — hann er svo
lítill, að hann líkist leikfangi.
Hermann veit hver þarna er á
ferð; það er Nois, kunningi
hans — veiðimaðurinn sem
smíðaði kofann okkar.
I næstu andrá er sleðinn kom-
inn að kofanum. Við erum him-
inlifandi yfir því að fá gest og
Nois er glaður yfir því að við
skulum öll vera frísk. Hann fær-
ir okkur óhemju af bréfum sem
við förum strax að lesa af á-
fergju. Síðan segir Nois okkur
nýjustu fréttir.
En miðdegisverðurinn er ekki
upp á marga fiska. Við segjum
Nois frá kjötskortinum, sem við
eigum við að búa.
„Já, hér er enga björg að fá“,
segir hann. „En þið komið til
mín um páskana. Ég hef nóg
af rjúpum, og ég hef geymt
krukku af ávaxtamauki handa
ykkur.“
Ég verð undrandi þegar mér
er sagt, að við eigum að verða
samferða Nois suður eftir tvo
daga, til þess að við getum kom-
ist heim með fyrsta skipinu.
Þeir Hermann komu sér saman
um þetta í haust.
Enda þótt mig langi heim,
get ég varla trúað því að við
förum svo skyndilega héðan. En
ég skipti mér ekkert af ákvörð-
unum karlmannanna. Ég fer
að búa mig undir brottförina.
Kvöldið áður förum við snemma
í rúmið. Þegar allir eru sofnaðir,
læðist ég út, til þess að horfa
yfir landið og kveðja það.
Það er kyrrt og fagurt veður.
Endurspeglan sólarljóssins við
sjóndeildarhringinn í norðri
varpar gulum bjarma á fjöll-
in. Og yfir öllu ríkir kyrrð og
friður sem ekki á sinn líka í
þessum heimi.
Ég læðist aftur inn í kofann.
Eg finn það á mér að ég fer
ekki héðan á morgun. Ég get
það ekki . . . Ég get ekki farið.
Ég veit að það verður enn fag-
urra hér, þegar dýrin koma
aftur og allt vaknar til lífsins.
Daginn eftir skýri ég karl-