Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 112

110
ÚRVAL
mönnunum frá ákvörðun minni.
Karl segir: „Konan er brjáluð.
Hún er búin að taka Svalbarða-
delluna.“
„Þu getur setið á sleðanum
mínum alla leiðina," segir Nois.
Hann heldur að ég kvíði fyrir
ferðinni.
En maðurinn minn segir ekk-
ert. Hann skilur mig. Við tvö
verðum eftir.
Það er sárt að kveðja Karl,
þennan hyggna og góða félaga.
Við gleymum aldrei góðvild
hans og f jöri. Við kveðjum hann
og Nois með handabandi, svo
þjóta hundarnir af stað með
sleðann. Þeir verða æ minni,
eftir því sem þeir fjarlægjast
loks hverfa þeir með öllu.
*
Það er komið fram í miðjan
maí. Við lifum í glampandi hvítri
veröld og það er sólskin dag og
nótt. Það liggur svo vel á okkur
í allri þessari birtu og fegurð,
að við gleymum því að við höf-
um ekki bragðað nýtt kjöt í
átta mánuði.
Maílok. í dag sáum við fyrsta
selinn á ísnum. Ég sá hann
ofan af kofaþakinu snemma í
morgun, og við leggjum af stað
í veiðiferðina æst og eftirvænt-
ingarfull. Við göngum í krók-
um yfir ísinn í klukkustund, en
skríðum síðasta spölinn á mag-
anum. Þegar við erum að kom-
ast í skotfæri, stingur selurinn
sér í vök. Við snúum heim
hrygg og reið.
Loks tekst Hermanni að
skjóta máf. Við reitum fuglinn
og setjum hann í pottinn. Við
erum alltaf að lyfta lokinu og
anda að okkur kjötilminum, og
áður en máfurinn er soðin. er-
um við búin að drekka súpuna.
Daginn eftir koma máfarnir í
hópum og fljúga lágt. Hermanni
tekst að skjóta sextán.
Sama daginn fáum við björn
í eina gildruna. Þegar Hermann
hefur fært mér þessi gleðitíð-
indi, brjótumst við bæði í ofsa-
roki til gildrunnar. Björninn er
svo þungur, að við getum varla
velt honum til, þegar við erum
að flá hann. Það er kuldaverk,
en nú erum við laus við allar
mataráhyggjur. Við getum hvílt
okkur og notið lífsins.
Júní. Við sitjum uppi á þaki
kofans, sem er að byrja að koma
upp úr snjónum. Sólskinið er
heitt og dýrð vorsins í algleym-
ingi.
Við vöknuðum snemma í
morgun við tíst í snjótitlingi,
en hann er eini söngfuglinn á
Svalbarða.
Hópar af máfum fljúga fram-
hjá og á ísnum liggja selimir
þúsundum saman og sleikja sól-
skinið eftir vetrarríkið.
Fuglarnir koma um langan
eða skamman veg, þar á meðal
mikið af æðarfugli. Álkur og
teistur bruna fram og aftur
um vakirnar eins og litlir bátar.
Stundum göngum við upp á
hæðirnar og leggjumst í mos-
ann í brekkunum móti suðri.