Bænavikan - 04.11.1972, Qupperneq 18

vantrúaröld, sýna fyrir söfnuð sinn hinn undursamlega kraft
sinn til að frelsa. „Þeir sem vænta Guðs í auðmýkt . . . hljóta
anda Guðs. Kraftur Guðs býður þess að um hann sé beðið og
á móti honum sé tekið.“ Þrá aldanna, bls. 672. Hann hefur
veitt okkur aðgang að miklu og dýrmætu fyrirheiti, hinni óend-
anlegu miklu gjöf Heilags Anda og miklu ljósi svo að við
gætum uppfyllt vonir hans.
Höfum við trú til að tileinka okkur fyrirheitin og gera þau
að raunveruleika í lífi okkar og í söfnuðinum? Eða erum við
forviða andspænis fyrirheitunum sökum þess að við erum ófús
til að uppfylla þau skilyrði, sem tryggja uppfyllingu þeirra?
Þetta er óhjákvæmileg spurning fyrir hinn síðasta söfnuð.
Þegar ísrael brást var það vegna þess að þeir í þrjózku
neituðu að trúa, eftir að hafa heyrt hvatningarorð, sem kölluðu
þá til trúar. „Því að fagnaðarerindið var oss boðað eigi síður
en þeim: er orðið, sem þeir heyrðu, kom þeim eigi að haldi,
vegna þess að það samlagaðist ekki trúnni hjá heyrendunum."
Heb. 4, 2.
Sú trú, sem Guði geðjast að, sú trú sem gerir fólk Guðs
að virkum og kröftugum vottum er meir en „það eitt að sam-
þykkja sannleikann vitsmunalega .. . frelsandi trú er athöfn,
sem tengir þá, sem taka á móti Kristi í sáttmálasambandi
við Guð.“ Sama, bls. 347. Það felur það í sér að afneita sjálfum
sér algjörlega og því sem við getum gert, og gera sig algerlega
háð Guði dag frá degi og því sem hann einn getur gert. Frels-
andi trú leiðir til heilshugar hlýðni og að gefast Guði að fullu.
Saga er sögð um það, er John G. Paton, fyrsti trúboði á
Kyrrahafseyjum, var að vinna að þýðingu sinni á Nýja Testa-
mentinu á tungu fólksins, gat hann ekki fundið orð til að lýsa
trú. Það virtist ekki vera nein slík hugsun í þeirra tungumáli.
Hann var næstum búinn að gefast upp í örvæntingu, þegar
einn af aðstoðarmönnum hans meðal eyjarskeggja kom inn
frá því að vinna í garðinum. Þegar hann settist niður þreyttur
af áreynslunni, þá sagði hann orð sem þýddi: „ég legg allan
þunga minn hér.“ „Það er orðið sem mig vantar,“ hrópaði
Paton. „Trú er að láta alla veru okkar hvíla á Jesú Kristi
og orði hans.“
16