Læknaneminn - 01.02.1955, Blaðsíða 14

H
LÆKNANEMINN
fást við læknisstörf en ljósmóður-
og hjúkrunarstörf.“
Ég verð að viðurkenna, að þetta
síðasta svar prófessorsins var ekki
alveg það, sem ég hafði búizt við;
ég hafði jafnvel vonað, að hann
væri samþykkur því, ef til vill
órökrétta áliti, sem ég hef á fem-
inin kollegum. Var því ekki frek-
ar farið út í þá sálma.
Hvað viðvíkur áliti prófessors-
ins á áhugaleysi stúdenta í því að
spyrja sér til, held ég, að flestir
geti verið sammála um, að þar
ráði mestu það, að slíkar spurning-
ar séu ekki tilhlýðilegar og svo,
ef til vill, hæverska og feimni
sumra. — Það er því gott að
hafa fengið þetta fram, og ætti
það að vera 1. hluta stúdentum
hvatning til að spyrja prófessor-
inn óspart, úr því að svona er í
pottinn búið.
Prófessor Jón Steffensen er
fæddur í Reykjavík 15. febrúar
1905, sonur hjónanna Karenar og
Valdemars læknis Steffensen.
Stúdentsprófi lauk hann í júní
1924 frá Menntaskólanum í
Reykjavík og kandidatsprófi í
læknisfræði frá H. I. í febrúar
1930.
Að loknu kandidatsprófi stund-
aði hann nám við ýmis sjúkrahús
í Danmörku til ársins 1934, auk
þess, sem hann gegndi héraðs-
læknisstörfum í Miðfjarðarhéraði
frá okt. ’30 til jan. ’32. — Að
loknu námi þessu, var Steffensen
um tíma við læknisstörf á Akur-
eyri, eða þar til í maí ’35. Þá fer
hann enn utan og stundar nú nám
við Anatomisches Institut í Miin-
chen, júní ’35—maí ’36; Anthropo-
logisches Institut á sama stað,
júní—-júlí ’36; Physiologisk Insti-
tut í Kaupmannahöfn ágúst ’36—
janúar ’37 og við líffæra- og líf-
eðlisfræðistofnanir í London og
Edinborg frá júní—sept ’37, en
það ár, í febrúar, er hann skipað-
ur prófessor við læknadeild H. I.,
svo að jafnframt fimmtugsafmæl-
inu á hann einnig 18 ára starfs-
afmæli við Háskólann.
Auk þessara tveggja afmæla á
prófessorinn einnig silfurbrúð-
kaupsafmæli í marz, en 19. marz
1930 kvæntist hann Kristínu
Björnsdóttur.
LÆKNANEMINN vill fyrir hönd
allra læknanema óska prófessorn-
um og frú hans hjartanlega til
hamingju með hið þrefalda afmæli
og gæfu og gengis um alla fram-
tíð. Þau lifi! —
S. Þ. G.
PENINGANA EÐA LlEIÐ.
Fursti nokkur, sem var jafnkunnui' fyrir auðæfi sin og nízku, þjáðist
af sjúkdómi, sem aðeins var hægt að lækna með uppskurði. Hann lét
sækja í höll sína frægan skurðlækni, prófessor við enn frægari lækna-
skóla. Er sá hafði skoðað hann, spurði furstinn hversu mikið upp-
skurðurinn mundi kosta.
Skurðlæknirinn svaraði: „Fimm þúsund franka.“
Hvað er þetta, fimm þúsund franka fyrir ekki klukkustundarverk,
það er meira en hershöfðingi fær.
„Jæja þá,“ svaraði prófessorinn, „látið þá hershöfðingja skera yður
upp."