Læknaneminn - 01.02.1955, Blaðsíða 32

32
LÆKNANEMINN
sjúkrastofum og rúmar eins og
áður er sagt 25 sjúklinga. Auk
sjúkrastofanna eru þarna skurð-
stofa, röntgenherbergi, ljóslækn-
ingastofa, skiptistofa, híbýli
starfsfólks, eldhús, matargeymslur
o. fl. Öllu er mjög haganlega fyrir
komið og húsið allt hið vistlegasta.
Sjúkrahúsið er mjög vel útbúið
tækjum, sem öll eru framleidd af
hinu heimsþekkta fyrirtæki „Siem-
ens“ í Þýzkalandi. Sjúkrahús-
læknir er Bjarni Sigurðsson, áð-
ur læknir við Isafjarðarspítala,
en auk hans munu starfa við
sjúkrahúsið þeir læknarnir, Björn
Sigurðsson og Karl G. Magnússon,
eftir því, sem þörf krefur.
S. Þ. G.
UM LÆKNANÁM í DANMÖRKU
OG FLEIRA.
Framli. af bls. 27.
f slendingar séu heldur vel þokkaðir
hér í landi.
Stöku sinum hefur mér orðið
hálf óþægilegt innan rifja, þegar
fólk, sem si svona ferðast ekki á
hásviðum andans, heldur mann
vera víkingason af fslandi. Er ekki
laust við, að sumir þessara líti
hálfgerðum öfundaraugum á „vík-
inginn". Er í aðra röndina hálf-
sárt að vita sig svo mikinn ættlera,
að hafa hvorki mundað sverð né
drepið mann, og enn síður bitið
þá á bai’kann eins og Egill forðum.
Líklega stafar þetta af öllu því um-
tali um víkinga og vígaferli hinna
fornu íslendinga, sem blöðin suðu
af rómantískan velling við heim-
sókn forsetans í vor. Má og segja,
að margur ruglist af minna en
skrifum blaða.
Danskir stúdentar eru afar iðnir
og haga námi sínu skynsamlega.
Þeir lesa jafnt og þétt eins og þeir
séu í tímavinnu og láta lítt trufla
sig. Fjárráðin eru og oftast í
krappara lagi, og á íslenzka vísu
vafalaust talin hreint óbærileg. Ég
hef ekki orðið þess var, að orðið
„kúristi" fyrirfinnist í þeirra orða-
forða. Er og miklu fremur hnýtt
í þá, sem ,,slugsa“, en hina, sem
halda sig að bókinni. Mættum við
í þessu læra eigi alllítið af þeim.
Að lokum óska ég þess, að blað
þetta megi dafna vel og sem flest-
ir leggi því lið. Skyldu og kollegar
ekki láta andagift sína verða inni-
staðna um of. Það er nefnilega há-
bölvað fyrir heilastarfsemina, nái
produktin að fúkka!
„SYMPATISK FORSTÁELSE."
Læknir nokkur þurfti oft að vitja um frú eina, sem komin var yfir
miðjan aldur. I hvert sinn, sem hann kom, byrjaði uppáhaldskjöltu-
rakkinn hennar að gelta, þegar er hann kom inn í forstofuna.
Dag nokkurn opnaði ný vinnukona fyrir honum, og aldrei þessu vant,
gelti hundurinn ekki.
,,Nú, hvar er þá kvikindið núna?“ spyr læknirinn.
„Frúin er í setustofunni," svarar sú óviðjafnanlega, með skilnings-
glampa í augunum.