Læknaneminn - 01.02.1955, Blaðsíða 47

LÆKN ANEMINN

fram yfir hádegi, hlýddum við á
fyrirlestra eða vorum við ýmsar
æfingar, einnig vorum við oft yfir-
heyrðir. í einum fyrsta kennslu-
tímanum í lyf jafræði hjá prófessor
Johs. Bock, kallaði hann mig upp
og bað mig að skrifa sefandi lyf
til sjúklings, sem væri þjáður og
órólegur; það mátti gjarnan vera
morfín í því og önnur sefandi efni.
Ég var þá ekki beysinn í hástig-
um lyfjaskammtanna og heldur
hikandi, en gekk þó upp að töfl-
unni og skrifaði upp lyf, sem ég
hugði mundu duga. Bock starði
lengi á töfluna, kinkaði kolli, brosti
og sagði svo:
,,Já, sjúklingurinn verður áreið-
anlega rólegur eftir þetta meðal;
hann þarf nefnilega ekki fleiri lyf-
in, því að þetta lyf gæti svipt hann
fimmtíu lífum, ef því væri að
skipta!11
. . . Um miðjan desember [1907]
. . . bauðst mér . . . staða á amts-
sjúkrahúsinu í Hróarskeldu, og var
ég þar í sex vikur . . .
Sjúkrahús þetta var gamalt og
niðurnítt, og yfirlæknirinn var
gamall karl, sem oft varð að liggja
í rúminu sökum lasleika og elli.
Ég, stúdentinn, var eini læknirinn
á sjúkrahúsinu, settur yfir meira
en hundrað sjúklinga. Allt var
gamaldags og úrelt, og hollustu-
ráðstafanir fáar og fá lækninga-
tæki. Sjálfur hafði ég lítið her-
bergi uppi á hanabjálkalofti og
bak við svolitla gluggalausa
kytru, sem átti að vera eins kon-
ar svefnherbergi. Ég borðaði með
hjúkrunarkonunum, en allt var
heldur af skornum skammti.
Þannig átti ég einn að fá ein-
hvern heitan rétt, kvölds og
morgna, en þær aðeins smurt
brauð. Auðvitað skiptum við því
litla, sem kom á borðið, á milli
okkar. Yfirlæknirinn, Schiötz, var
enginn nýtízku læknir, reyndar
þvoði hann sér vandlega fyrir hol-
skurði, en gætti þess ekki á eftir
að halda höndunum hreinum, og
þegar hann kom að skurðarborð-
inu, tók hann ábreiðuna alltaf
sjálfur af sjúklingnum og fór að
klóra sér í höfðinu eða snýta sér!
Aðgerðir hans heppnuðust þó furðu
vel, og sjaldan kom bólga í sárin.
I fyrri hluta prófsins var ég
uppi í lífeðlisfræði hjá gamla dr.
Bohr prófessor, föður hins heims-
fræga Niels Bohr. Bohr var frem-
ur heilsuveill og sí og æ í illu skapi,
ef eitthvað var að veðri. Ég var
svo heppinn, að það var glaðasól-
skin og hiti, þegar ég gekk upp
hjá honum, en fékk erfið verkefni,
átti að teikna geislabrot í augum
og gleraugum. Þegar Bohr sá, að
mér gekk ekki sem bezt teiking-
in, sagði hann:
„Þér sjáið ekki almennilega til,
það fellur betri birta á blaðið mitt
hérna megin við borðið; setjið yð-
ur hérna hjá mér, og svo skal ég
byrja teikninguna fyrir yður.“
Hann fór að teikna af kappi og
spurði mig við og við, hvort ekki
væri rétt að farið.
„Jú, jú, alveg hárrétt," sagði ég
og bætti svo við nokkrum strik-
um hér og hvar.
Annar prófdómarinn, „fallegi"
Daniel Jacobsen, brosti í kampinn,
strauk sitt síða skegg og kinkaði
kolli. Ég hlaut einkunnina ágætt
og á ég það að þakka góða
veðrinu og sólskinsskapi því, sem
Bohr var í af þess völdum.
Á námsárunum bjó ég . . . [í
nokkur ár] ásamt nokkrum fleiri
stúdentum hjá konu einni, frú La-
gerthu Kock. Hún barðist í bökk-
um efnahagslega, hafði tvö lítil