Læknaneminn - 01.09.1969, Blaðsíða 26

26
LÆKNANEMINN
(sjá mynd 3). Hryggurinn er síð-
an spengdur, og er áhöldunum ætl-
að að halda hryggnum í réttri
stöðu, þar til beinsamruni hefur
átt sér stað. Eftir það má fjar-
lægja málminn, en þess gerist
ur sá, er næst með aðferðum þess-
um í höndum þjálfaðra manna,
mun vera svipaður. Báðar aðferð-
irnar hafa sína kosti og munu því
trúlega báðar verða í notkun, þar
til eitthvað enn betra kemur fram.
sjaldnast þörf, og er því yfirleitt
ekki gert. Aðferð þessi hefur átt
mjög vaxandi vinsældum að fagna
á undanförnum árum. Er hún nú
almennt viðurkennd af orthoped-
um þeim, er mest fást við meðferð
sjúklinga með hryggskekkju.
Segja má, að hinar tvær síðast-
nefndu aðferðir, „localizer cast“
Rissers og „instrumentation“
Harringtons, séu þær einu aðferð-
ir, sem nú er beitt við operativa
meðferð hryggskekkju, í það
minnsta í Bandaríkjunum. Árang-
Um 10% tilfella af hrygg-
skekkju orsakast af poliomyelitis.
Meðferð er í stórum dráttum svip-
uð og við idiopathiska hrygg-
skekkju. Þar sem sjúkdómurinn
hefur skilið eftir sig verulegar
lamanir, verður hryggskekkjan
oft mjög mikil. Hryggurinn er
oftast óstöðugri en við idiopath-
iska hryggskekkju og því oftar
þörf á operativri meðferð. I þeim
tilfellum, þar sem lungnastarf-
Mynd 3 A: Sjúklingur með hrygg-
skekkju af völdum poliomyelitis. Mynd
fyrir og eftir Harrington instrumenta-
tion. (Hr eigin myndasafni).
Mynd 3 B: Röntgenmynd af sama sjúkl-
ingi 2 árum eftir aðgerð. (Úr eigin
myndasafni).