Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 23

Fólk hagar sér oft skringi-
lega, þegar það er aleitt. ílg
veitti þessu fyrst athygli, Þeg-
ar ég var drengur.: Enskur
trúður, er Rondale hét, var einn
á gangi um langan gang í sirk-
usinum. Er hann gekk fram hjá
spegli, lyfti hann virðulega
jöfur í kringum sig og sagði:
— En ég er það ekki.
Eitt sinn sá ég unga og fagra
konu, sem var stödd í leikhús-
forsal vera að laga hárið á sér
framan við stóran spegil. Hún
hafði komið of seint. og var ein,
að hún hugði. Hún horfði í
Undarleg hegðun
mikilla manna
hatti sínum og hneigði sig fyr-
ir sinni eigin mynd i speglinum.
Ég sat uppi á vatnsgeymi upþi
yfir honum, og hann sá mig
ekki.
E'innig sá ég nágrannann, A.
Tchekoff, þar sem hann sat í
garði sínum og reyndi árang-
urslaust að veiða sólargeisla í
hattinn sinn og setja svo bæði
hattinn og sólargeislann á höf-
uðið á sér. Honum þótti sýni-
lega miður, hve þetta gekk
bögsulega, og að lokum barði
hann hattinum niður i hné sér
og setti hann svo upp og ýtti
um leið hundinum sinum frá
sér heldur óþyrmilega.
Leo Tolstoy sagði einu sinni
við eðlu, sem var að verma sig
í sólskininu á steini:
— Ertu hamingjusöm, ha?
Svo leit hinn mikli andans
spegilinn og sagði allhátt og
með miklum myndugleika:
— Enn einn verður að deyja.
Prestur nokkur, faðir Vlad-
imirsky, setti einu sinni stígvél
á gólfið fyrir framan sig og
sagði ákveðið:
— Jæja þá, gáttu. — Ha?
þú getur það ekki.
Og svo bætti hann við með
miklum virðuleika og sannfær-
ingarkrafti:
Þarna sérðu, þú getur ekki
gengið neitt án mín.
— Hvað ertu að gera faðir?
spurði ég þá. Ég kom einmitt
inn rétt í þessu.
— Hann horfði á mig um
stund og athugaði mig gaum-
gæfilega. Svo sagði hann:
— Þessi stígvél. Þau eru
orðin slitin á hælnum. Þeir búa
til svo ónýt stígvél nú á dögum.
39
----$>
— Úr Dagbókarbrot —