Úrval - 01.11.1962, Síða 42

58
ÚR VAL
reyna að vera verri en þeir eru
— af ótta við aðra og sjálfa sig.
„Gættu þín að vera ekki of góð-
ur“ — eins og slíkt sé hægt —
eru varnarorð heimsins: „Það
borgar sig ekki.“
Hvort sem ráðskonan á Korjj-
úlfsstöðum hefur kennt ótta eða
ekki, hvikaði hún ekki frá hlut-
verki sínu nema einu sinni •—•
til að herðast enn betur i gæzk-
unni, eða veikleikanum.
Hún trúði þá móður minni
fyrir því, að hún hefði hætt að
fæða kettina fyrir tveimur dög-
um — veg'na aðfinnsia — en síð-
astliðna nótt hefði hana dreymt
þá hungraða og kalda á hlaup-
um um hjarn.
„Nú veit ég,“ sagði hún, „að
ég á að halda áfram að gefa
þeim.“
Þeð hefur ekki alltaf verið
auðvelt að vera í sporum henn-
ar. Til dæmis þegar nauðsyn
bar til að fækka villiköttunum,
og skothríð dundi um staðinn;
og hvert skot hefur hitt hana í
hjartastað. Eða þegar rotta komst
inn í eklhúsið og hún varð að
fe’a hana inni í matarskáp meðan
fólkið borðaði, og koma henni
svo burtu heilli á húfi, þegar
fólkið, hundarnir og kettirnir
sáu ekki til.
Skylt er að geta þess, að flest-
ir báru virðingu fyrir henni,
þrátt fyrir eða vegna gæzku
hennar. Vinnukonurnar, sem
hún hafði eðlilega mest skipti
af, unnu öll verk möglunarlaust
undir stjórn hennar, þótt hún
skipaði aldrei fyrir — segði að-
eins að þetta og hitt þyrfti að
gera.
Börn hændust ósjálfrátt að
henni — eins og að Ijósinu eða
sólinni. Hún átti sjálf engin börn;
og kannski þess vegna öll börn.
Hún talaði ekki mikið við þau,
en útstreymi frá stóru hjarta og
góðum huga lék um barnssálir
eins og hljóðlátur fögnuður.
Þannig hlúði hún að mörgu
fræi — hver sem uppskeran hef-
ur orðið. Þó er eitt víst: enginn
hefði getað kynnzt henni, án
þess að bera ofurlítið meiri virð-
ingu fyrir öllu lífi — og það er
ekki svo lítið.
Persónuleiki hennar var mikill
— þótt hún dæmdi ekki náung-
ann, bærist ekki á eða tranaði
sér fram. Hún svaraði aldrei ill-
yrðum, reifst ekki eða kvartaði,
reiddist ekki, en gat orðið sár.
Ýmislegt bendir til þess, að skap
hennar hafi verið mikið — en
tamið. Til dæmis eftirfarandi
saga:
Móðir min vann um tíma í
eldhúsinu á Korpúlfsstöðum. Það
var venja að færa ráðsmanninum
morgunkaffi á sunnudögum í lier-