Úrval - 01.11.1962, Blaðsíða 71

ÉG BJÖ HJÁ STEINALVARFJÖLSKYLDU
87
sínum á.
Hinn raunverulega frumstæði
villimaður er næstum alveg horf-
jnn af sjónarsviðinu annars stað-
ar en þarna. Hann heyrir fortíð-
inni til. En á landsvæði því, sem
við vorum að fara um, eru menn-
irnir svo villtir og frumstæðir, að
eina orðið, sem þeir nota um
menn, sem ekki búa i þeirra
þorpi, er „manna\voue“, sem þýð-
ir „maturinn minn“.
í þessari hræðilegu ferð sá ég
ýmisiegt, sem enginn hvítur mað-
ur hafði nokkru sinni séð fyrr
en þá . . . .
Sem dæmi mætti nefna „vopna-
hlésathöfnina“ í þorpinu BaSim.
Herskárri ættflokkur hafði
lengi þjakað þetta þorp. Að lok-
um ákváðu þorpsbúar í Basim að
múta hermanni frá þorpi þeirra
herskáu til þess að gerast fyrir-
iiði þeirra eigin liðs.
Þeir komu sér saman um mútu-
féð, sem var nokkur mannahöfuð,
og hermaður þessi, Baitakom að
nafni, gerðist foringi Basim-
manna. Honum gekk svo vel í
starfi sínu, að það leið ekki á
löngu, áður en stungið var upp
á „friðarsamningum".
Okkur var leyft að taka mynd
af „vopnahlésathöfninni". Mað-
ur og kona voru valin úr hvor-
um flokki og afhent hinum flokk-
inum sem gisl. Og samkvæmt
erfðavenju ættflokkanna urðu
þau síðan að „endurfæðast", er
þau gengu í hinn flokkinn.
Þessi endurfæðing fór fram á
einfaldan og útúrdúralausan hátt.
Karlmennirnir lögðust allir nið-
ur hlið við hlið, og konurnar
stóðu allar milli mannanna. Þær
stóðu gleitt, og mynduðu fætur
þeirra þríhyrning við jörðina, og
skvldi þetta vera tákn fæðingar-
innar.
Fætur kvennanna mynduðu
löng göng'. Hjúin, sein áttu að
„endurfæðast", skriðu inn í þessi
göng, sem fæturnir mynduðu, og
tróðust i gegnum þau allt til
enda, en konurnar í gleiðstöð-
unni stundu og veinuðu, líkt og
þær væru að fæða.
Þegar hjúin skriðu á milli fóta
hverrar konu, klæddi hún sig úr
stuttu graspilsi, sem búið var
sérstaklega tii fyrir athöfn þessa
eingöngu, og Jagði það yfir hjúin.
Að lokum ultu hjúin út um
hinn enda ganganna og líktust þá
stráhrúgu. Gömlu kerlingarnar
sátu þar og skyldu aðstoða við
fæðinguna, likt og venja er. Þær
skáru á '„naflastrenginn", sem
var úr strái, og hjúin voru síðan
borin burt hálfstjörf til sinna
nýju heimkynna.
Ferð okkar hófst i Merauke á
suðurströnd hins hollenzka hluta
Nýju Guineu. Við komum til