Úrval - 01.11.1962, Side 102

118
UR VAL
trú, þá var ópall tákn hreinleika
og vonar. Þeirra tíma konur trúðu
því, að ósk um aukna fegurð rætt-
ist fremur, ef þær neru andlit sín
með ópalsteini, slíkur væri máttur
hans.
Þessi trú á ópalnum kemur einn-
ig fram í vel þekktu ensku ljóði
um októberbarnið. Þar segir í
fyrstu hendingunum á þessa leið:
„Heimslánið ölium hverfult er
— helzt barni fæddu’ í október.
Vá þeirri gegn er vörn sú ein,
í vögguna leggðu ópa!stein.“
Til fróðleiks þeim, sem ekki
vita, má bæta því við þessa grein,
að mjólkurhvitir ópalar, oft nefnd-
ir glossasteinar, hafa víða myndazt
hér á landi, þar sem hveravatn
hefur leikið um kiettasprungur og
úr því skilizt kísiii, en ekki mundu
þeir í háu verði á heimsmarkaðn-
um í dag.
Hún átti engan asna.
ÞETTA var hátt upp í! Andesfjöllum. Slanga hafði sprungið á
bílnum og ekkert varahjál, svo að bílstjórinn varð að fara að
gera við. Meðan við vorum að gera við hjólið, kom maður nokk-
ur ríðandi á asna, en konan hans skálmaði á eftir með griðar-
stóran poka á bakinu. Mér varð nóg um. „Geturðu ekki lagt pok-
ann á asnann?“ spurði ég. Maðurinn stanzaði og hugsaði sig um
góða stund. „Nei, senor, asninn ber ekki nema mig einan“. „Get-
urðu þá ekki látið konuna þína ríða asnanum annað slagið?" hélt
ég áfram. Nú hugsaði hann rnálið enn lengur og vendilegar. ,.Nei,
senor, það er ekki hægt. Hún á engan asna". — Jörgen Biteh.
ALDRAÐUR maður kom eitt sinn á brúðkaupsdegi sínum með
eftirfarandi athugasemd um hamingjusamt hjónaband: „Ég hef
alltaf reynt að meðhöndla konu mína svo, að ef ég félli frá, þá
þyrfti meira en einn hitapoka til að koma i staðinn fyrir mig.
— Det Bedste.