Úrval - 01.11.1962, Page 105

ÓVÆTTURIN I FENJUNUM
121
Svona hafði þetta verið um langa
tíð, og æviniega fór það svo á end-
anum, að strákarnir höfðu það af
að leysa fyrri þrautina. Þá var
ekki að sökum að spyrja. Þeir náðu
sér í i^onu og fóru að búa, hlóðu
niður börnum, en létu alla þanka
um að vinna síðarnefnda afrekið
fara !önd og leið. En sögunum um
þetta dularfulla iltyrmi og eitur-
kvikindi héldu þeir dvggilega á
lofti og ærðu upp ævintýralöngun-
ina í smástrákunum.
Ekkert var sagt svo lvgilegt um
Gamla-Fenjafjandann, að við. tryð-
um því ekki eins og nýju neti, Jói
Cline og ég. Við eíuðumst ekki um,
að það væri satt, að þe:si voðalega
skellinaðra væri á við ofnrör að
gildleika og eins löng og langband
f girðingu, en Iangböndin í tré-
girðingunum, e:ns og bær gerðust
á bæjur.um þarna við iaöra fenja-
flókanna miklu, Santee'enjar.na í
Suður-KaróFnu, voru aö jafnaði
ein tólf fet á lengd.
Já, þeíta var svo rem engin
venjuleg skellinaðra, heldur tröll-
vaxinn óvættur. í hveriu sumar-
leyfi frá skólanum gerðum við
heiðarlevn tilraun til að fara inn
í fenjaflákana og !ei';a Fnn’afjand-
ans, en aldrei komyr.r'': við lenvra
en eitt eða tvö hundruð neka inn
í þessa undirheima myrkviðarins.
Þá var kiarkurinn þrotinn og við
snerum aftur. Svo gerðirt það, þá
vorum við fjórtán ára gamlir, að
við steyptum okkur út í óvissuna
og ævintýrið af slíkri einbeittni,
að þess finnast varla mörg dæmi,
að einskær hégómagirnd hafi unn-
ið þvílíkan sigur á ragmennsku.
Það var morgunn í ágúst, rétt í
þann mund, er sólin þerraði síðustu
daggardropana af grasinu í kúa-
girðingu afa mins, að við Jói laum-
uðumst niður að víkinni, þar sem
flatbytnan okkar lá falin. Dögum
saman höcðum við notað hvert færi,
er gafst, t'l að negla dósablikki
og öðru pjátri utan á botn og hlið-
ar kænunnar — það átti að vera
vörn gegn krókódílum, héldum við.
Annar farbúnaður okkar var dá-
lítill matarpinkill, kaðalhönk, göm-
ul kornsp.'k og haglabvssa. Báðir
höfðum við gúmmístígvél á fótum
til að veriast snákabiti, og eins
máttum við búast við að þurfa að
vaða forarpolla og blautlendi.
Mér er sem ég sjái okkur; hor-
aða, hálfvaxna stráka, freknótta
og rauðhærða. - írski svipurinn
leyndi sér ekki, — að láta nú
skeika að sköpuðu. Við ýttum á
flot og ferðin var hafin. Hvoru við
kviðum meira, ævintýrunum fram-
undan eða flengingunni heirna, ef
u"'“i um okkur kæmist, það get ég
ekki sagt um.
Vatnið i síkinu var tæp mann-
hæð á dýpt. mórautt og fúlt. Yfir-
borð þess varð r.aumast greint fyr-