Úrval - 01.11.1962, Side 106

122
ÚRVAL
ir rotnandi laufi og öðrum gróður-
leifum. Það hlykkjaðist inn í skóg-
inn og á bökkunum beggja vegna
gnæfðu risastór kíprustré, mörg
alit að þrem metrum í þvermál.
Sjálfur bolurinn hófst upp af marg-
greindum rótum, þrem til fimm
metrum ofar vatnsfletinum. Þessi
tré voru svo gömul, að þau voru
jafnvel komin vel til ára sinna, þeg-
ar Kólumbus steig á land í Am-
eríku.
Runnarnir milli kíprustrjánna
slúttu víða langt út yfir vatnsborð-
ið og náðu saman við runnana á
hinum bakkanum. Skógarfléttur
undu sig eftir greinunum og þarna
voru hinir ákjósanlegustu felustað-
ir fyrir eitursnáka. Ég hafði augun
hjá mér og var á verði fyrir þess-
ari hættu, meðan Jói annaðist
stjórn bátsins og átti að sjá um að
við kæmumst klakklaust fram hjá
trjárótum og •—• við vonuðum —
sofandi krókódílum.
Skyndilega heyrðum við mikið
brak og hávaða frá háum bakka
framundan, okkur á hægri hönd,
og sáum limið og flétturnar marga
metra yfir vatninu sveiflast fram
og aftur. Ég hrópaði til Jóa að
gæta sin og í sama bili hlunkaðist
stór krókódíll fram af' bakkanum
niður í vatnið, örfáa metra fram-
an við bátinn. Hann lamdi halan-
um í vatnið svo það ólgaði og vall
eins og sjóðandi grautur i potti.
„Hú! Það mátti ekki tæpara
standa,‘ ‘sagði Jói. „Varstu hrædd-
ur?“
„Ég hafði engan tima til þess,“
svaraði ég, og reyndi að láta sem
ekkert væri. „Það héfði svo sem
ekki verið mikill vandi að skjóta
hann, meðan hann var þarna.“
„Hvers. vegna skauztu hann þá
ekki?“ spurði Jói.
„Ég hafði nóg að gera við ár-
ina. Svo hef ég heldur aldrei skot-
ið ur haglabyssu."
„Þetta var upplagt tækifæri til
að læra það,“ svaraði Jói.
„Kannski hefði ég reynt það,“
sagði ég vinsamlega, ,,ef þú hefð-
ir ekki haldið á byssunni.“
Ha — nú,“ muldraði Jói og vék
talinu að öðru. „Hvernig er það
annars, erum við ekki bráðum
komnir nógu langt til að fara að
svipast um eftir þeim Gamla? Við
finnum hann ekki hérna í síkinu.
Skellinöðrur lifa á þurru landi.
Hvað segirðu um að binda bátinn
hérna einhvers staðar og fara í
land?“
„Það er líklega bezt, Jói. Fáum
okkur að borða fyrst og förum svo
að Ieita.“
Við sátum á bakkanum milli
risavaxinna kýprustrjánna. Af og
til heyrðum við villisvínin rýta ein-
hvers staðar í grenndinni, og einu
sinni heyrðum við krókódíl rymja