Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 107

ÓVÆTTURINN 1 FENJUNUM
123
lengra í burtu. Ég ætla að láta les-
andanum eftir að gera sér í hug-
arlund þau áhrif, sem þessi hljóð
höfðu á okkur, tvo hrædda drengi
langt inni í hrikalegum og dimm-
um skógi.
Ég var borgarbúi og eyddi skóla-
Ieyfunum í sveitinni. Jói, hins veg-
ar, átti þarna heima og var alinn
upp við alls kyns þjóðsögur og
furðusagnir. Þetta gerði samt eng-
an mun núna, við vorum aðeins
tveir dauðskelkaðir drengir, alein-
ir og týndir í ógnþrungnu um-
hverfi, þar sem hættur lágu alls
staðar í leyni.
„Skyldi sá Gamli nokkurn tíma
hafa komið á þennan hól hérna?“
spurði Jói varfærnislega.
„Hver veit nema hann sé hér
einmitt núna,“ svaraði ég.
Galopnum augum, fullum undr-
unar og skelfingar, horfði Jói þang-
að, sem ég einblíndi. Þar, svo sem
í fimmtíu metra fjariægð, virtust
margir litlir grastoppar standa upp
úr sandinum. Ég horfði fast á þá
og reyndi að merkja með þeim
aftur þessa háttbundnu hreyfingu,
sem í upphafi vakti athygli mína.
Jói greip til byssunnar og spratt
á fætur.
„Höggormar verpa á sandi, er
það ekki? Kannski er hann að róta
sandi yfir eggin.“
„Eggin?“ át ég eftir. „Karldýr
verþa ekki. Asni geturðu verið!“
„Þú veizt hvað ég meina," svar-
aði Jói. „Eins og það skipti nokkru
máli hvort sá Gamli er karl- eða
kvenkyns. Hvort sem hann er held-
ur, er hann stærsta skellinaðra í
landinu. Vilt bú fá byssuna?"
„Nei, og vertu hægur, Jói. Ef
þetta er skellinaðra, þá hringar
hún sig strax og hún heyrir í okk-
ur. Ég vil sjá hana teygja úr sér
og skríða. Förum varlega, og vertu
ekki fyrir aftan mig með þessa
byssu í lúkunum. Góði, reyndu að
ganga rólega, þú ert alveg eins
og ...“
Mér svelgdist á og æðarnar á
gagnaugunum hömuðust. Þarna,
skammt fyrir framan okkur, hlykkj-
aðist guigrænn bolurinn á þeirri
alstærstu skellinöðru, sem ég hafði
augum litið. Hann virtist gildur
eins og kálfi á mannsfæti og lengd-
in sýndist mér engar ýkjur að væri
á við langband í girðingu, eins og
ýmsir höfðu haldið fram.
„Nei, heldurðu að það sé, mað-
ur!“ Jói teygði fram álkuna, og
röddin skalf af æsingi.
„Andskoti! Nú heyrði hann til
þín og hringaði sig. Gaztu ekki
haldið kjafti! Það mætti halda, að
þú hefðir aldrei séð snák fyrri.“
Ég reyndi að vera hörkulegur.
„Þetta kom alveg óvart,“ hvísl-
aði Jói. Svo bætti hann við: „En
þú sjálfur, ertu ekki neitt hrædd-
ur, — bara pínulítið?“