Úrval - 01.11.1962, Side 109

ÖVÆTTURIN 1 FENJUNUM
125
Mig verkjaði í handleggina af
þreytu, og ég mátti taka á því,
sem ég átti meðan ég skipti um
enda og slæmdi rótinni svo fast
sem ég gat á háls skeilinöðrunnar.
En það dugði ekki, hún vatt sig
auðveldlega lausa. Ég lamdi aft-
ur, áður en hún gat hringað sig.
Viðbragðið, sem hún tók, skellti
mér næstum um koll og ég fann
hvernig stofninn skalf við, er naðr-
an hjó eiturtönninni í hann aftur
og aftur.
Ég var að niðurlotum kominn,
rneð herkjum kom ég einu höggi
á nöðruna í viðbót. Svo gat ég
ekki meir, sleppti tökum á stofn-
inum og æpti í ofboði: „Látt ’nn
fá það, Jói! Skjótt’ ’ann! Ég get
ekki meir!“
Hvellurinn kvað við og í sama
bili kom stórt, rautt gap á þenn-
an langa búk, sem engdist á jörð-
inni. Við stóðum grafkyrrir þar
sem við vorum frá okkur numdir og
horfðum á hvernig naðran hjó aft-
ur og aftur eftir þessum ósýnilega
vargi, sem næstum hafði rifið bol
hennar í tvennt. Svo dró úr högg-
unum, unz þau hættu. Kraftar
fenjatröllsins voru þrotnir. Fáum
mínútum seinni hreyfðist búkurinn
ekki meir.
Við teygðum úr bolnum og
mældum hann. Naðran var átta
fet á lengd og fjórum þumlungum
betur og gildari en svo að við næð-
um utan um hana með höndunum.
Við bundum hana saman og áæt!-
uðum hana ein tuttugu kíló á
þyngd, og ég er á því í dag, að
við höfum farið nærri réttu lagi
í því, þrátt fyrir barnalegt mont
okkar. Hvað sem því annars líður,
þá tilfæri ég hér að lokum þessi
alvöruþrungnu orð félaga míns,
þau standa enn fyrir sínu:
,,Það getur vel verið, að þetta
sé ekki Gamli-Fenjafjandinn. Og
það getur vel verið, að þetta sé
ekki stærsta skellinaðra í beimi.
En ég þori að leggja hana fram
móti flengingunni, sem ég fæ hjá
pabba og þú hjá afa þínum, að við
hevrum ekki meira grobb um stóra
höggorma. Við höfum drepið þnnn
stærsta, ha?“
Svo dauðþreyttur sem ég var,
tókst mér þó að kinka kol'i til
samþykkis.
VERZLUN, sem orðin var gjaldþrota og búið var að loka, var
um skeið með eftirfarandi áletrun í glugganum: „Við vorum ó-
dýrastir allra í borginni". — Det Bedste.