Úrval - 01.11.1962, Side 111

BODISEA DROTTNING
127
skár bretónskur þjóðflokkur, er
kallaður var ísenar. Framan af voru
þeir Rómverjum vinveittir, og þeg-
ar þáverandi konungur þeirra and-
aðist, gaf hann hálft ríki sitt dætr-
um sfnum tveimur, en hálft Neró
keisara, er þá hafði tekið við ríki
af Kládíusi látnum.
En einmitt um þessar mundir
barst Katusi skattlansstjóra bréf
frá Neró. Hann reif bréfið upp og
las það, yggldur á brún.
„Keisarinn mælir svo fyrir, að
við heimtum inn allt það fé, er
Kládíus stjúpfaðir hans lánaði
bretónskum höfðingjum", sagði
Katus við æðsta hundraðshöfðingja
sinn. „Geti þeir ekki greitt allar
skuldir sínar þegar í stað, verðum
við að skattleggja þá af hörku.
Hver einstaklingur verður að greiða
skatt, jafnvel fyrir það eitt að fá
að lifa".
,En hvað um ísenana? Þeir eru
auðug þjóð og konungur þeirra ný-
dauður. Hann arfleiddi Neró að
helming ríkis síns“.
„Helming! Það nægir ekki!“ hróp-
aði Katus með fyrirlitningu. „Við
verðum að hirða ríkið ailt, ef við
eigum að gera keisarann ánægðan.
Farðu nú til lands ísena og heimtu
greiðslu af drottningu og dætrum
konungs".
„Mér hefur verið sagt, að Bódí-
sea drottning sé kona drambsöm
og grimmlynd. Setjum nú svo, að
hún vilji ekki láta af höndum auð-
æfi eiginmanns síns og lönd hans?“
mælti hundraðshöfðinginn.
„Hún verður að láta þau af
hendi. Veiti hún andspyrnu, skaltu
leika hana eins harðlega og þér
líkar. Mér geðjast ekki að því, að
drambsamar konur bjóði Róm byrg-
inn. Það er kominn tími til þess, að
þessir hrokafullu ísenar læri sínar
lexíur", sagði Katus reiðilega.
„Hafðu sveit einvalaliðs með þér“.
Hið rómverska herlið fór nú með
ránum, drápum og brennum um
byggðir ísena, unz það náði höfuð-
stað drottningar, þorpi, er saman-
stóð af stráþöktum kofum. Fréttir
af framferði þess höfðu þegar bor-
izt til eyrna Bódíseu, og þegar
Rómverjar komu á fund hennar,
logaði hún af hatri og reiði.
„Hvert er erindi ykkar hingað?"
spurði hún.
„Við komum í nafni Nerós keis-
ara að heimta af yður peninga þá,
korn og kvikfé, er eiginmaður yðar
heitinn, konungurinn, skuldar okk-
ur“, var svarið.
„Skuldar, skuldar!" hrópaði Bódí-
sea í bræði. „Við skuldum ykkur
ekkert, rómversku níðingar! Þjóð
mín hefur sýnt ykkur vinsemd, en
þið hafið rænt hana, barið og drep-
ið niður! Þið skuluð verða að svara
til þessara saka, þjófar og morð-
ingjar!"
„Þögn, kona! Þú skalt verða að