Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 112

128
Ú R V A L
svara til saka fyrir þessar móðganir
við keisarann, þegar ríki þitt er
orðið rómverskt skattland“, hreytti
æðsti hundraðshöfðinginn út úr
sér.
„Aldrei, aldrei! Ég býð Neró,
keisara ykkar, byrginn! Isenar eru
frjáls þjóð!“ mælti drottningin, ná-
föl af reiði.
„Grípið konuna! Hún hefur smán-
að keisarann“, æpti hundraðshöfð-
inginn til hermanna sinna.
Bretónskur stríðsmaður, er stóð
hjá drottningu, bjst til að verja
hana, en var höggvinn niður. Flest-
ir þjónar Bódíseu voru óvopnaðir,
svo aðeins varð um skamma viður-
eign að ræða. Rómverskir hermenn
þrifu drottninguna og bundu hend-
ur hennar á bak aftur.
„Hýðið þessa ósvífnu drottningu
með svipum! Slík hirting kennir
henni áreiðanlega betri siði“, fyrir-
skipaði hundraðshöfðinginn og
glotti við tönn.
Rómverjarnir hýddu nú .drottn-
inguna á grimmdarfullan og sví-
virðilegan hátt, unz hún féil að fót-
um þeirra, föl og blóði drifin. En
hin stolta sál hennar kom í veg
fyrir, að nokkurt hljóð brytist fram
á milii samanbitinna vara hennar.
Dætur hennar hlutu einnig rudda-
lega meðferð, og að lokum fóru
Rómverjar eldibröndum um þorpið
og kveiktu í hálmþöktum kofum
Ibúanna.
Næstu dögum vörðu Rómverjar
til rána. Þeir hirtu fjársjóði kon-
ungs og ráku á brott með sér hjarð-
ir nautgripa, sauðfjár og hina litlu,
harðgerðu hesta, sem ísenar ólu
upp. Margt manna gerði innrásar-
liðið að þrælum og rændi þá öllum
eignum. Jafnvel rómverska sagn-
ritaranum Tasítusi þótti nóg um.
Hann segir svo: „Höfðingjar Isena
voru rændir eigum sínum eins og
Rómverjar hefðu þegið allt Iand
þeirra að gjöf“.
Bódísea dottning og dætur henn-
ar komust þó undan og í felur.
Biksvart hatur til Rómverja logaði
í hjörtum þeirra, enda biðu þær
aðeins færis til hefnda.
.Tafnskjótt og Bódísea hafði sigr-
azt á sorg sinni og örvæntingu,
hófst hún handa. Hún fór um meðal
þjóðbræðra sinna og hvatti þá til
uppreisnar. Neðanjarðarhreyfing
gegn rómversku stjórnarvöldunum
tók skjótum vexti; jafnvel ná-
grannaþjóðflokkurinn Trínövantar
var aðili að henni á laun. Innan
skamms hafði Bódísea komið
skipulagi á leyniher sinn og beið
þá aðeins rétta augnabliksins til að
láta höggið ríða.
Stundin kom að Iokum, þegar
Svetóníus Pálínus, æðsti yfirmaður
rómversku herjanna í Bretlandi,
lagði af stað til að leggja Anglesey
undir Róm. Með sér hafði hann
fjórtándu legíónina úr rómverska