Úrval - 01.11.1962, Side 113

BODISEA DROTTNING
129
hernum og skildi Suður-Bretland
eftir nærri því varnarlaust, sérstak-
lega þó borgirnar Colchester og
Lundúni. Nú fékk Bódísea tækifæri
til athafna, enda neytti hún þess
þegar í stað.
Hún byrjaði á því að safna sam-
an liði sínu. Að því loknu gekk
hún upp á lága hæð og flutti þaðan
hvatningarræðu. Hún var há kona
vexti og tignarleg, hárið mikið og
eirrautt og féll allt að mjöðmum.
Hún hélt á spjóti í annarri hendi
og hafði gríðarstórt gullið men um
hálsinn. Klædd var hún skærlitum
kyrtli og utan ^yfir honum þykkri
yfirhöfn, er hún hélt að öxlum sér
með brjóstnál. Tillit augna hennar
var tryllingslegt og þrungið blóð-
þorsta, er hún kannaði liðið, er
safnazt hafði saman frammi fyrir
henni.
„Þjóðbræður mínir! Nú hafið þið,
með biturri reynslu, lært að þekkja
muninn á frelsi og þrældómi",
mælti hún hárri, skærri röddu.
„Hve ólíkt var ekki líf það, sem þið
áður lifðuð, því lífi, er þið lifið nú
undir stjórn Rómverja! Þeir hafa
rænt eignum ykkar og þjakað ykk-
ur með níðþungum sköttum. Ykkur
er gert að sá og uppskera fyrir
Rómverja. Þið verðið að láta þeim
eftir hesta ykkar og nautgripi. Þið
verðið jafnvel að greiða skatt fyrir
rétt ykkar til að lifa! Jafnvel dauð-
inn er skattlagður, því þig verðið
að fá leyfi Rómverja til að jarða
ykkar dauðu!“
Grimmúðugur niður fór um raðir
stríðsmannanna til samþykkis orð-
um drottningar, knúður fram af
brennandi heift til rómversku kúg-
aranna.
„Gætið þess að blekkja ekki ykk-
ur sjálfa. Rómverjar munu halda
áfram eins og þeir hafa byrjað.
Þeir munu enga miskunn sýna
framar. Við hefðum átt að rísa
gegn þeim þegar er þeir komu til
Bretlands, eins og forfeður okkar
gegn Júlíusi Sesar“.
Aftur leið ófriðvænlegur, sam-
þykkjandi niður eftir röðum
Bretónanna.
„Ef þið æskið frelsis ti! handa
börnum ykkar, verðið þið að beri-
ast fyrir því nú. Eða eruð þið ekki
betri menn og hraustari en Róm-
verjar, sem þola ekki harðræði,
hvílast á hægindum í húsum inni,
þvo sér í volgu vatni, nærast á
sætindum og sofa á mjúkum legu-
bekkjum?“ Rödd hennar varð
þrungin fyrirlitningu. „Lítið á,
stríðsmenn mínir! Sjáið hérann,
sem ég held samanhnipruðum í
hendi mér. Við munum leita vit-
neskju um vilja guðanna. Ég sleppi
héranum, og hlaupi hann til hægri,
er vilji guðanna sá, að við leggjum
til orrustu við Rómverjana. Gætið
að!“
Isenar steinþögðu og héldu niðri