Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 117

BODISEA DROTTNING
133
flæddi yfir graslendið, þar sem
Isiington er nú.
Rómverjarnir biðu, ótrauðir og
óttalausir. Jafnskjótt og Bretónar
voru nógu nærri, skutu hermenn
Svetóníusar að þeim spjótum sín-
um með banvænni markvísi. Hver
hermannaröðin af annarri hljóp
fram og kastaði spjótum sínum um
leið. Hinum stuttu skotspjótum
rigndi gegnum loftið eins og hagli.
Fylkingar Bretónanna tóku að riðl-
ast undan þessari stöðugu, ein-
beittu árás. Þá skorti hina ágætu
þjálfun. er Rómverjar höfðu notið,
•og höfðu þar af leiðandi ekki á
valdi sínu hinar nákvæmu hrær-
ingar andstæðinganna. Herforingjar
þeirra höfðu ekki heldur til að
bera reynslu á við rómversku for-
ingjana. Rómverjar gerðu fleyg-
myndaða fylkingu úr liði sínu og
réðust síðan til atlögu með blikandi
breiðsverðum, jafnframt því sem
hestliðar þeirra réðust með felld-
um lensum að fylkingarörmum
bretónska hersins.
Stríðsmenn Bódíseu vörðust vei
og drengilega. Þeir skutu örvum
svo þétt að óvinunum, að skyggði
fyrir sólu og börðu þá grjóti þar
á ofan. En þeir voru þess ekki um-
komnir að mæta hinum þjálfuðu
Rómverjum, sem söttu að þeim frá
þremur hliðum í senn. Fylkingar
þeirra riðluðust og rofnuðu og voru
slegnar niður eins og korn á akri.
Þeir reyndu að flýja, en lentu þá í
sjálfehldu, myndaðri af eigin vögn-
um og farangurskerrum, er þeir
höfðu raðað í hálfhring að baki
sér. Rómverjar steyptu sér yfir þá
eins og ránfuglar og brytjuðu þá
niður. Sigurinn heyrði Svetóníusi
til.
Bódísea komst undan af vígvell-
inum með leifum hers síns. Ekki
er að fullu ljóst, hver örlög hennar
urðu eftir það. Sagnritari einn segir
hana hafa tekið inn eitur til að
forðast það að faíla I hendur Róm-
verjum; annar kveður hana hafa
sýkzt og dáið af þeim sökum. Ef
til vill lamaðist hið hugprúða hjarta
hennar, er hún sá her sinn yfirbug-
aðan og með honum síðustu vonina
um frelsi það til handa Bretlandi,
er hún hafði barizt djarflega fyrir.
Uppreisn Bódíseu var lokið.
Svetóníus' hafði bjargað róm-
verskum hagsmunum í Bretlandi.
Rómverjar drottnuðu yfir landinu í
þrjú hundruð og fimmtíu ár eftit
uppreisn ísena, en hún átti sér stað
árið 61. Smám saman varð stjórn
þeirra mildari og þolaniegri, og
þeir fluttu menningu og verzlun
með sér til landsins. Lundúnaborg
var byggð að nýju á brunarústun-
um, er Bódísea hafði iátið eftir, og
í þetta sinn reistu Rómverjar múr,
umhverfis hana, svo hún yrði ekki
oftar tekin m,eð skyndiáhlaupi.
í hvelfingunni undir kórnum í