Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 131

FURÐULEGASTA JÁRNBRAUTARSLYSIÐ
147
og farþegar eru vanir, að lestar-
stjórarnir vissu, hvað þeir væru
að gera, og biðu þolinmóðir. En
þegar ungur maður að nafni
Francesco Imperati byrjaði að
hósta og fannst hann vera að
kafna, stakk hann upp á því við
frænda sinn, að þeir skyldu
ganga út í ferska loftið við enda
jarðganganna.
Frændinn mótmælti: „Hvernig
eigum við að vita, hvor endinn
er nær?“ spurði hann. „Við skul-
Um bíða og sjá, hvað gerist.“
Francesco ákvað að fara einn.
Hann stóð upp — og man síðan
ekki neitt, fyrr en hann kom
aftur til meðvitundar nokkrum
klukkustundum síðar á stöðinni
í Balvano. Sennilega hefur hann
reikað nógu nálægt endanum til
að fá ferskt loft. Frændinn dó.
Domenico Miele var í vagni
náiægt aftari enda lestarinnar, en
þó inni í göngunum. Þegar reyk-
urinn var orðinn ískyggilega
mikill, batt hann ullartrefilinn
sinn fyrir nefið og munninn,
klifraði af og byrjaði að ganga
í átt til opsins. Hann var rétt
kominn þangað, þegar hann fann,
að það var að líða yfir hann. Þar
sem hann var hræddur um, að
hann yrði skilinn eftir, ef lestin
legði af stað, skreiddist hann upp
í næsta vagn — opinn vagn, sem
var þriðji frá endanum og hálf-
ur inni í göngunum. Miele vissi
síðan ekki meira, fyrr en hann
kom einnig til meðvitundar
næsta morgun í Balvano, og
komst þá að raun um að hrafn-
svarta hárið hans var orðið
grátt.
Á þessum opna vagni, þriðja
að aftan, var einnig Luigi
Cozzolino. Hann var sofandi og
12 ára gamall sonur hans svaf
hjá honum. Einhvern tíma þessa
hræðilegu nótt vaknaði Cozzolino
og fann þá, að sonur hans var
látinn í örmum hans. Langa stund
var hann lamaður af skelfingu
— algerlega mállaus.
Farþegarnir í tveim síðustu
vögnunum voru alveg fyrir utan
göngin. Þó þeir hefðu veiklazt
og orðið hálfmeðvitundarlausir í
38 mínútna viðstöðunni inni í
Balvanojarðgöngunum, dóu að-
eins fáir þeirra; hinir sváfu fast
í hálfgerðri eiturvímu.
Á 11. vagni frá endanum, tals-
vert inni í hinum banvænu göng-
um var Giuseppe De Venuto,
járnbrautarverkamaður, sem átti
að sjá um hemlana. Hann var
undrandi, þegar lestin nam stað-
ar, rann síðan aftur á bak og
stanzaði aftur. Þegar reykurinn
varð óþolandi, ldifraði hann af
og stefndi út að mynni jarðgang-
anna. Þar rakst hann á annan
járnbrautarstarfsmann, Roberto