Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 138

154
U R VA L
Bera sumir byrSarnar í miklum
tágakörfum á baki sér, en flestir
skipta henni i tvær karfir, og
hengja sinn á hvorn enda á
bambusstöng, sem þeir ieggja um
öxl sér, þannig að byrðarnar
halda jafnvægi í bak og fyrir.
Stólberarnir — burSarkarlar,
sem annast mannflutninga —
hafa nú afiagt hin þungu, tjöld-
uSu öndvegi og tekið upp eins-
konar legubekki, hua kan, létta
og meSfærilcga, sem þeir bera á
stöngum á öxlum sér, tveir og
tveir saman, líkt og sjúkrabörur.
Hvarvetna þar sem ekki er um
akfæra végi að ræða, annast
þessir stólberar alia mannfiutn-
inga, og mun það varla orSum
aukið, aS annar helmingur kin-
versku þjóðarinnar eyði í það
ævi sinni, aS bera hinn helming
hennar á öxlum sér.
Þessi fyrsti dagur ferðarinn-
ar reyndist harla erfiður. Hitinn
var gífurlegur, og viS héidum
áfram tólf klukkustundir í einni
lotu, án matar eða annarrar
hressingar, nema hvað við tókum
okkur stutta hvíld til snæðings
um hádegisleytið. Leiðin varð
stöðugt torfærari, og þennan dag
fórum við yfir átta fjallaskörð,
hvert öðru örðugara.
Ég var dauðþreyttur, heldur
leiður í skapi og hræðilega aum-
ur eftir hnakkinn, og þótt lands-
lagið væri hið fegursta, 'gat ég
ekki notið þess til hlítar. í ofan-
álag gerðist svo það, að ég gat
ekki fengið rekkju yfir nóttina
í þeirri einu veitingakrá, sem
um var að ræða í Wuting, smá-
þorpi, þar sem þessari fyrstu
dagleið okkar lauk. Ég varð að
láta mér nægja hálmdýnu, sem
mér svo þar að auki gekk illa að
finna nokkurn stað fyrir á borð-
stofugólfinu, þar sem gestirnir
lágu þegar hver um annan þver-
ann.
Alla liðlanga nóttina voru gest-
ir að koma og fara, og mér fannst
ég stöðugt eiga á hættu að hendur
minar eða andlit yrði troðin und-
ir fótum. Erli þessum fylgdi svo
aliskonar háreysti, köll og gaura-
gangur, svo því fór fjarri að ég
ætti rólega nótt.
Árla mörguns vorum við lagð-
ir á brattann aftur. Stígurinn
hlykkjaðist í bugðum og beygjum
upp fjöllin; loftið var svalt og
himinn undraheiður, dalurinn
fyrir neðan skógi vaxinn.
Okkar fámenna leiðangri hafði
bætzt nokkur liðsauki; tveir her-
menn, sem áttu að vera okkur til
halds og trausts gegn ræningjum,
en sýndust þó ekki til stórræða..
Þeir báru hálmskó á fótum og
mikla hálmhatta á höfði og voru
heldur óhermannlegir. Annar
þeirra bar og sólhlíf um öxl.
Þeir virtust líka álíta það
hina mestu þoranraun að fara um