Úrval - 01.11.1962, Page 148

164
U R VA L
trúarlegmn athöfnum í klaustr-
unum og hljóta þar fyrir umbun
mikla.
Þegar þangað kemur verður
pílagrímunum fyrst fyrir að
leggjast flatir hvað eftir annað
undir háum steinvegg, sem þak-
inn er trúarlegum áletrunum.
Eftir að pílagrímarnir eru
upp staðnir, ganga þeir í skrúð-
göngu sólarsipnis umhverf|is
helgidóminn, eins og siðareglur
bjóða, en nema þó staðar með
litlu millibili til að framkvæma
ýmsar helgiathafnir, snúa bæna-
hjólunum og annað þess háttar.
Sum af þessum bænahjólum
eru hinar fyrirferðarmestu vél-
ar, fjórir til fimm metrar að
þvermáli og tveir metrar á þykkt,
komið fyrir í ferhyrndum köss-
um, en hliðar kassanna letrað-
ar helgum textum, skreyttar
bænaveifum og silkiáklæði.
Þarf og ekki neitt smáræðis
átak til að snúa þessum hjólum,
og varla á færi nokkurs eins
manns, svo pílagrímarnir hafa
venjulega samstarf um það; gríp-
ur hver um sig um polla þá, er
standa upp úr umgjörð hjólsins
og leggjast svo allir á eitt.
Þannig geta þeir snúið hjólinu
þær eitt hundrað og átta umferð-
ir, sem er hið þráða hámark, en
lítil bjalla hringir í hvert skipti,
sem það hefur farið einn hring'.
Öðrum minni og handhægari
bænahjólum er komið fyrir við
hringbrautina, sem pílagríma-
skarinn gengur, og hver þeirra
um sig snýr þeiin með snöggu
handtaki á sólarsinnis göngii
sinni. Þess á milli handleika þeir
talnabönd sín, en í hvert skipti
sem pílagrímurinn snertir hverja
einstaka tölu á bandinu, jafn-
gildir það því að hann hafi hina
helgu bæn, „Om ma-ni pad-mé
hum‘f, einu sinni yfir.
Þessi pílagrímaskrúðganga fer
fram með mikilli alvöru, og all-
ar trúarlegar athafnir eru fram-
kvæmdar eins og til er ætlazt af
mikilli samvizkusemi. Hringur-
inn, sem genginn er, getur ekki
kallast erfiðislaus — hann er allt
að því þrjár mílur, og víða mjög
brattur. Sumir pílagrímanna
ganga hringinn margsinnis á ein-
um og sama degi og fara hratt
yfir. Þótt lamaisminn einkennist
fyrst og fremst af rólegri ihygli,
getur hann og haft sína áreynslu
í för með sér.
Lagt af stað til Lhasa.
Ég bar eldspýtu að kveiknum
á viðsmjörslampanum; klukkan
var þrjú að nóttu. Ég hafði sofið
óvært og haft erfiða drauma.
Eftir þögninni að dæma voru
allir í húsinu í fastasvefni. Ég
klæddist eins hljóðlega og mér
var unnt, því að mér reið á að
enginn vaknaði.