Úrval - 01.04.1964, Qupperneq 19

9
O0OOOOOOOO@dO0O»e©@
1 vinnuflokki nokkrum, nú síð-
astliðið vor, urðu allmiklar um-
ræður um alla þessa helgidaga og
frídaga, þetta væri nú nokkuð
mikið af þvi góða.
17. júní er nú sá siðasti, sagði þá
einn úr hópnum.
„Já. . . . Á hvaða degi er hann
núna?“ spurði annar.
„Á mánudegi," svaraði hinn.
„Á mánudegi,“ endurtók sá er
spurði og var hugsi, þar til hann
segir:
„Mikið fi.nnst mér það kjánalegt,
.. . að hafa 17. júní á mánudegi.
Faxi.
Maður nokkur, roskinn, missti
konu sína. Daginn sem jarðað var,
að afstaðinni jarðarförinni, sátu
börn þei^ra inni í baðstofu. Kemur
þá faðir þeirra inn til þeirra og
segir: „Hér sitjið þið nú aum-
ingjarnir og eigið nú engan að
nema þann garnla." R.B.
Walter Slezak kvikmyndaleikari
var mjög ánægður, þegar dóttir
hans, sem er á táningaaldrinum,
svaraði eitt sinn i símann og lagði
tækið niður, eftir að hafa talað í
20 mínútur í stað klukkutíma,
líkt og venja hennar var. Hann
óskaði henni til hamingju með
þessa tilraun hennar til þess að
vera stuttorð og gagnorð, og síð-
an spurði hann hana, hver af vin-
um hennar hefði tekið þátt í þess-
ari velheppnuðu tilraun hennar.
„Þetta var enginn vinur, pabbi,"
sagði hún þá. „Þetta var bara
skakkt númer."
Joe McCarthy í The American
Weekly.
Svo er það sagan um sveitabónd-
ann, sem kom til Reykjavíkur i
fyrsta sinn og var þá orðinn aldr-
aður maður. Þegar hann svo sá
allan þennan aragrúa af prúðbúnu
fólki á einlægu iði um göturnar,
varð honum að orði:
—• Og á hverju lifir svo allt
þetta fólk? Og gerir ekki neitt?
Faxi.
Það var á stríðsárunum. Gömul
kona var að tala um stríðið og
það allt saman og komst meðal
annars svona áð ofði:
„Það væri nú ljóta bölvað ves-
enið, ef Þjóðverjarnir færu að
koma og drepa mann. Ég segi nú
bara fyrir mig, að ég vil nú helzt
deyja eins og ég er vön. R.B.