Úrval - 01.04.1964, Side 27

ERFIÐLEÍKARNIR, IIVERFISTEINN . . .
17
„Rétt út hönd þína . . . „Tak
sæng þína .. .“ Framkvæmdin
.. . verknaðurinn hjálpar til þess
að auka traust. AðgerðarleysiS
er ekki afleiðing óttans heldur
einnig orsök hans. Ef til vill
mun velgengnin fylgja verknaði
þinum... ef til vill ekki. En
samt er iniklu hetra að hefjast
handa á einlivern hátt en að
sitja aðgerðarlaus.
í fjórða lagi skcdtu, ekki vera
liræddur við að feita hjálpar.
Sumt fólk hegðar sér þannig,
að það er sem því finnist erfið-
leikar og mótlæti vera nokkurs-
konar smán, eittlivað, sem lialda
ætti leyndu. Aðrir segja hörku-
legir á svip: „Þetta er mitt
vandamál. Ég ætla að leysa það
sjálfur.“ Slíkt viðhorf er byggt
á misskilningi. Enginn er í raun-
og veru sjálfum sér nógur. Við
þörfnumst öll hjálpar, daglega
. .. alla ævi okkar. Á flestum
sviðum eru til sérfræðingar, sem
leita má til, ef erfiðleikarnir
verða á vegi manns, svo sem
læknirinn þinn, lögfræðingur-
inn, sóknarpresturinn. Er vanda-
mál þitt tiltölulega algengt? Þá
er að öllum líkindum um að
ræða skipulagðan félagsskap
fólks, sem átt hefur við sains
konar erfiðleika að stríða: t. d.
fólk, sem verið hefur áfengis-
sjúklingar eða átt hefur vangef-
in börn. Þetta fólk hefur orðið
að horfast i augu við erfiðleik-
hefur ekki látið yfirbugast af
þeim og er reiðubúið að lijálpa
öðrum að sigrast á þeim.
Oft getur fólk, sem enga sér-
fræðilega kunnáttu liefur á því
sviði, sem um er að ræða, hjálp-
að með þvi einu að hlusta á og
sýna jákvæða samúð eða örva
og hvetja til dáða. Ég þekki rit-
höfund, sem orðið hafði að mæta
miklu persónulegu mótlæti hvað
eftir annað og áleit nú, að hann
væri ekki lengur fær um að
semja neitt framar. Hann leit-
aði uppi vin sinn og skýrði hon-
um frá öllum málavöxtum. Síðan
bætti hann við: „Gerðu það
fyrir mig að bera nú ekki á borð
fyrir mig góðar ráðleggingar
eða yfirborðskenndar athuga-
semdir. Ferli mínum sem rit-
höfundur er lokið.“
„Jæja þá,“ svaraði vinur hans,
„ég skal þá ekki gefa þér nein
ráð, en ég skal þess í stað skýra
þér frá skilgreiningu á eðli ljóð-
listarinnar, sem ég las eitt sinn:
ljóðlistin er það, sem Milton sá
og skynjaði, þegar hann varð
blindur/
Vinur minn sagði ekki fleira,
en rithöfundurinn sueri aftur
ti! ritvélar sinnar. Nú er liann
lieimsfrægur höfundur.
Síðasta uppástungan, sem ég
hef fram að færa, og jafnframt
sú, sem virðist koma fólki helzt