Úrval - 01.04.1964, Side 31

NA U TA BA NINN MANOLETE
21
dollara fyrir eitt kvöld á sviðinii.
A Spáni, þar sem hann var þjóð-
hetja, voru honum tiIeinkaSar
myndastyttur, og skáld og tón-
skáld sungu honum lof. í Venez-
úela og Perú sváfu aSdáendur
hans fyrir utan víghringina og
hörSust um aS ná í aSgöngu-
miSa aS sýningum lians. í Mexi-
co greidtíu menn allt aS 500
tíollurum fyrir aS fá aS líta list
hans sem snöggvast. Eins og
Carlos Arruza, hinn frægi niexi-
kanski nautabani eitt sinn sagSi:
„Þeir mundu fylla öll stæSi, aS-
eins til aS sjá hann og ganga
yfir hringinn i skrúSgöngunni.“
Manuel Laureano Rodriguez
Sanchez og ég ólumst upp sam-
an i gömlu Máraborginni Cord-
ova. Eins og flestir drengir þar,
fyrir 35 árum síSan, lékum við
nautaat á steinlögSum strætun-
um. Annar festi á sig tvö horn,
en hinn veifaSi rauSri dulu,
og þannig hlupum viS fram og
aftur og reyndum aS likja eftir
hinum ftfldjörfu leikbrögSum
hinna miklu meistara.
SiSar, er Manolo tók aS fást
viS regluleg naut, liafSi liann
mig meS sem sinn m'ozo de est-
oques — bílstjóra, þjón og sverS-
gæzlumann. Frá áhorfendásvæS-
inu fylgdist ég meS þvi, hvern-
ig klaufskur og hikandi ung-
iingur öSlaSist reisn og tiIburSi
sannarlegs afburSa listamanns.
Á árunum 1939 til 1947, er hann
hlaut svo liörmulegan tíauSdaga,
sá ég hann meira en 500 sinn-
um á sviSinu. Oft var hann hrif-
inn af mannfjöldanum og bor-
inn í sigurgöngu.
En Manoletes mesta sigur-
hrós var þó, aS hið innra meS
sér var hann ávallt hinn sami
Manolo. Enda þótt hann bæri
sig djarfmannlega á nautaats-
sviðinu — glæsilegur í glitrandi
„ Ijósabúningi" sínum, tígulleg-
ur og næstum drembilegur, er
hann gekk á móti hættunum —
var Manolo i rauninni mildur
og ástúðlega hógvær maður.
Eins og allir nautabanar, liafði
hann nautn af því að vera hyllt-
ur á sviðinu. En gagnstætt flest-
um öðrum, hafði-liann megnustu
skömm á að verða fyrir skjalli
og ef athyglin beindist að hon-
um á opinberum stöðum. Eitt
sinn á kvöldskemmtun kom
fram skáld, sem helgaði upplest-
ur sinn „Manolete, hinum dýrð-
legasta allra nautabana.“ Er
hann hafði lokið lestri sínum
og ljósin voru kveikt, var sæti
Manolos autt. Mánolete var frem-
ur kuldalegur og lítið broshýr
á almannafæri, hann var mag-
ur i andliti, alvarlegur á svip,
með stórt nef og ótrúlega döpur
augu. Þess vegna var það al-
mannarómur að hann væri þung-
lyndur, og væri sennilega að