Úrval - 01.04.1964, Síða 60

50
ÚRVAL
er sagði: „Ég dæmi ekkert von-
laust, þangað til það hefir reynzt
vera vonlaust. Ég held áfram að
reyna. í alvarlegum brunatil-
fellum eins og þessu verða lækn-
ar og hjúkrunarlið, að heita sér
til hins ýtrasta."
Eftir að Bobby hafði verið
færður inn i skurðstofuna, féll
hann i ómegin. Handleggir hans
voru svo illa brenndir, að lækn-
inum reyndist ókleift að mæla
blóðþrýstinginn, til þess að gera
sér betur grein fyrir ástandinu.
Allur líkami hans var vellandi
í fljótandi efnum, liðpokavatni
og blóðefnum. Nýrun gætu hætt
starfsemi sinni á hverri stundu
vegna skorts á fljótandi efnum,
sem orsakaðist af útrennsli eða
af ónógri blóðrás, sem aftur or-
sakaðist af taugaáfalli. Bobby
þarfnaðist inngjafar á lyfjum,
blóðefnum, vökva, en hann var
svo illa brenndur, að læknirinn
gat ekki fundið góða æð í fljótu
bragði. Loks fann hún hana í
vinstri öxlinni. í sama mund
var honum gefið lyf til varnar
drepi. Klæðabútar og óhreinindi
voru hreinsuð úr sárunum. Hver
fingur og tá voru vafin sérstak-
lega. Síðan var Bobby settur á
Strykerramma, sérstaklega útbú-
ið tæki til þess að hindra alla
mögulega snertingu við líkam-
ann.
Á meðan á þessu stóð, hlaut
Eddie líka umönnun hjá öðrum
lækni. (Enginn læknir getur
annazt tvo slíka sjúklinga í sömu
andránni og gert báðum skil).
Eddie var frá byrjun aðeins
með hálfa meðvitund, og fullri
meðvitund náði hann aldrei aft-
ur.
Dr. Miller stundaði Bobby alla
nóttina. í nokkra daga rannsak-
aði hún hann á tveggja til þriggja
klukkustunda fresti. „Þótt hann
gæti aðeins lireyft augnalok sín,“
sagði læknirinn, „gat ég séð, að
hann var sér þess meðvitandi,
hvað var að ske. Ég sá líka, að
í þessum pilti hjó kraftur og á-
kveðni. Þetta var mjög mikil-
vægt. Hann átti enn eftir að vera
í aðeins seilingarfjarlægð frá
dauðanum, og hann þurfti á öll-
um lífsvilja sínum að halda.“
Ógurlegur sársauki varð dag-
legt brauð fyrir báða drengina.
Hver innsprautun var hreint
kvalræði. Hjúkrunarkonur
þurftu að breyta legustöðu
drengjanna á fárra klukkustunda
fresti, og i hvert skipti sem þeir
voru snertir, mátti heyra sárs-
aukaóp þeirra á öðrum hæðum
sjúkrahússins. Þessu til viðbótar
var blóðgjöfin stöðugt áhyggju-
efni. Stundum þurftu drengirn-
ir 20 til 30 pela af blóði á viku,
og hver blóðgjöf gat haft í för
með sér áfall, sem riði þeim að
fullu.