Úrval - 01.04.1964, Side 63

ELDSKIRN BOBBY LITLA
53
gefa sér sprautur. Hann vitdi
ekki neyta neins. Sjúklingar
með slík brunasár sem þessi
þarfnast mjög mikils eggjahvítu-
efnis til endurbyggingar á holdi,
og hjúkrunarkonurnar eyddu
klukkustundum saman í að reyna
með átölum, blíðmælgi og hvers
kyns brögðum að koma ofan í
liann nokkrum kjötbitum. Stund-
um þurftu þær að víkja frá uin
stundarsakir yfir i annað her-
liergi og grétu þá stundum í von-
ieysi sínu, áður en þær sneru
til baka til Bobby og reyndu
aftur og enn.
Minningin um sprenginguna
og eldinn var nú að yfirbuga
hann. Þegar barn sprengdi
blöðru frammi á gangi, skalf
hann og grét. Tendraðar eld-
spýtur trufluðu hann. Hann bað
föður sinn um að vera ekki í
uppáhaldsskyrtunni sinni, sem
var sterk gul. Um nælur kvald-
ist hann af hræðilegri martröð.
„Eddie, ég finn benzínlykt,“
brópaði liann upp úr svefninum
„Við skulum koma liéðan út, ég
brenn.“ Svo vaknaði hann há-
grátandi.
Þessar sálrænu truflanir voru
Bobby eins hættulegar og ígerð.
Sálfræðingur var fenginn til þess
að dáleiða Bobby, án þess að
hann yrði þess var. Sálfræðing-
urinn útskýrði svo fyrir Bobby,
sem lá í dásvefni, að eldurinn
væri ekki lengur til, það væri
búið að slökkva hann, og hann
gæti ekkert mein gert honum
lengur. Hann væri í sjúkrahúsi
og fullkomlega öruggur.
Þetta hreif. Bobby fékk aldrei
martröð eftir þetta. Ákveðni
hans og bjartsýni skutu upp koll-
inum á ný. Honum héit áfram
að batna. Þá var það kvöld eitt,
að Dr. Miller fékk þær fréttir
heiina lijá sér, að liiti Bobby
ryki upp úr öllu valdi, magi hans
væri uppþembdur og liann væri
með uppköst. Næturlæknirinn
lét sér detta í hug garnaflækju.
Dr. Miller flýtti sér sem rnest
hún mátti til sjúkrahússins,
grandslcoðaði Bobby og spurði
hann svof hvað hann hafði borð-
að síðastliðna tvo daga. Ja, hann
sagðist hafa borðað súkkulaði
þennan sama eftirmiðdag.
Súkkulaði? Hve mikið? Fjóra,
kannske fimm renninga.
Læknirinn fyrirskipaði stól-
pípu á stundinni og húðskamm-
aði svo Bobby. Þeg'ar hún hafði
lokið þvi, sagði hann: „Nú veit
ég, að ég mun lifa. Þú hefðir
ekki skammað mig svona, ef ég
væri dauðans matur.“
Skinngræðingin gekk nú eins
og í sögu, en alltaf varð að vera
vel á varðbergi. ígerðir mynd-
uðust og voru yfirunnar. Sköfl-
ungurinn á hægra fæti Bobby
var svo illa brunninn inn að