Úrval - 01.04.1964, Side 64

54
ÚRVAI
beini, að það var ekkert eftir
til þess að græða skinn á. Beina-
sérfræðingurinn mælti með af-
limun. Dr. Miller var á báðum
áttum. Hún vildi bjarga fæt-
inum. Hún boraði örsmá göt á
legginn inn í merg, og út frá
þessum götum byrjuðu að mynd-
ast vefir, sem að lokum huldu
beinið alveg. Þarna liafði hún
undirstöðuna undir skinngræð-
inguna. Græðingin tókst. Fæt-
inum var bjargað.
„Allt gekk, sem við reyndum,“
sagði Dr. Miller. „Við gátum
hvenær sem var átt von á þvi
að missa Bobby. Blóðeitrun,
drep, hjartabilun, nýrnabiluu.
Honum höfðu verið g'efnir þús-
undir pela af blóði, og hann
gekkst undir um 70 stórar skurð-
aðgerðir. Hann liefði getað dá-
ið við hverja þeirra sem var,
en liann gerði það ekki. Það
var eins og við hvert okkar
handbragð væri brugðið töfra-
sprota af verndarengli.“
Hún gerði í fyrstu ráð fyrir
því, að Bobby þyrfti að vera
i sjúkrahúsinu i eitt ár. En sex
mánuðum eftir að hann var
lagður inn, hjálpuðu foreldrar
lians honum upp í hjólastól og
fóru heim með hann. Stuttu
seinna byrjaði hann að ganga
sjálfur með þvi að styðja sig
við hjólastólinn og ýta lionum
á undan sér. Nokkrum vikum
síðar, þegar liann kom í fyrsta
skipti aftur til Dr. Miller, spyrnti
hann sér upp úr hjólastólnum
á sjúkrahússganginum og gekk
svo reikulum skrefum með svita-
perlur á enninu inn í skrifstofu
læknisins án nokkurs stuðnings.
Þar féllust þau i faðma.
í dag stingur Bobby aðeins
við, er hann gengur og hleyp-
ur. Hann fer i boltaleik og hjól-
ar á reiðhjóli. Ef undan, er tal-
ið ör, sem er við hægra eyra
hans, ber andlit hans engin
merki brunans. Á líkama hans
má sjá ör og skinngræðingar,
en þau hafa engin áhrif á hann.
Nokkrum sinnum á ári þarf hann
að fara á sjúkrahúsið til frek-
ari skinngræðinga. Grætt skinn
vex ekki, svo að það þarf að
græða á liann skinn í hlutfalli
við vöxtinn, þangað til hann
er orðinn fullvaxta. Þegar hann
er á sj úkrahúsinu, þykir lionum
gaman að fá að eyða tíma sínum
með sjúkum og særðum börn-
uin. Einu sinni vakti hann heila
nótt til þess að reyna að liugga
litla telpu, sem hafði brennzt
illa. „Þegar ég sé, að ég get lát-
ið einhverjum liða svolitið bet-
ur,“ sagði hann mér, „þá líður
mér svolítið betur. Ég segi þeim
frá því, hve hætt ég var kominn
og hvernig ég er núna. Ekki
ætla ég að láta það, sem fyrir
mig kom, leggja neinn stein i